UP

Unia Pracy, UP, lewicowa partia polityczna założona w czerwcu 1992 r. przez działaczy kilku organizacji lewicowych - zarówno postsolidarnościowych (Solidarność Pracy, Ruch Demokratyczno-Społeczny, część PPS), jak i postkomunistycznych (Polska Unia Socjaldemokratyczna, część Ruchu 8 Lipca).

http://lewica.pl/scratch/dp2798.png

Program polityczny

UP głosi tradycyjny program socjaldemokratyczny (wielosektorowa gospodarka, rozbudowany system opieki społecznej, progresja podatkowa, sprzeciw wobec reprywatyzacji i organiczenie prywatyzacji), postuluje równouprawnienie kobiet i mężczyzn, popiera dopuszczalność aborcji (inicjatywa referendum w sprawie ustawy antyaborcyjnej - odrzucona przez Sejm), domaga się rozdziału Kościoła od państwa.

Klub parlamentarny UP

• Andrzej Aumiller, Poznań
• Barbara Błońska-Fajfrowska, Katowice
• Bronisław Dankowski, Konin
• Hanna Gucwińska, Wrocław
• Marian Janicki, Kalisz
• Izabela Jaruga-Nowacka, Gdynia (do 19 kwietnia 2005)
• Ewa Kralkowska, Łódź
• Józef Kubica, Gliwice
• Jerzy Müller, Elbląg
• Jan Orkisz, Kraków
• Alfred Owoc, Gorzów Wielkopolski - Zielona Góra
• Ryszard Pojda, Rybnik
• Marek Pol, Konin
• Danuta Polak, Częstochowa
• Zofia Wilczyńska, Koszalin

Struktura i działacze

• Przewodniczący: Andrzej Spychalski (od 15 maja 2005)
• Przewodniczący Rady Krajowej: Marek Pol

Inni znani politycy UP: Adam Gierek, Hanna Gucwińska.
Organizacja młodzieżowa:
Federacja Młodych Unii Pracy (http://www.fmup.org.pl/)
FMUP jest niezależnym stowarzyszeniem, którego członkami mogą być osoby w wieku 16-35 lat, niekoniecznie członkowie Unii Pracy. Członkowie Federacji uznają, że Unia Pracy jest najbliższą im siłą na scenie politycznej i dlatego FMUP jest afiliowana przy UP jako jej oficjalna organizacja młodzieżowa. Młodzieżówka ma prawo do delegowania swoich przedstawicieli do władz partii na poziomie lokalnym i centralnym, niemniej - jak się uznaje - znajduje się na lewym skrzydle partii. Często zajmuje krytyczne stanowisko wobec antysocjalnych decyzji rządu SLD-UP-PSL, np. w sprawie zmian w Kodeksie Pracy czy podjętej przez wicepremiera Kołodkę próby likwidacji sieci jadłodajni dla najuboższych, tak zwanych barów mlecznych. FMUP była krytycznie nastawiona do planów zawarcia przez UP koalicji wyborczej z SLD.

Historia UP

Pierwszym przewodniczącym UP został wybrany w styczniu 1993 r. Ryszard Bugaj. W wyborach w 1993 r. Unia startując samodzielnie odniosła umiarkowany sukces (7,28% głosów, 41 posłów). Uczestniczyła w rozmowach koalicyjnych z SLD i PSL, ostatecznie jednak przeszła do opozycji ze względu na różnice w podejściu do prywatyzacji. Od tego czasu stała się ostrym recenzentem poczynań koalicji SLD/PSL. W wyborach prezydenckich w 1995 r. UP poparła kandydaturę rzecznika praw obywatelskich Tadeusza Zielińskiego, który dostał 3,5% głosów i nie wszedł do drugiej tury. W 1997 r. UP poparła uzgodniony z SLD, UW i PSL projekt Konstytucji RP, umieszczając tam wiele ze swoich socjalnych postulatów.
W wyborach parlamentarnych w 1997 r. Unia Pracy zdobyła 4,74% głosów i nie zdobyła żadnego mandatu poselskiego z powodu nieprzekroczenia progu 5%. Porażka wyborcza spowodowała ustąpienie ze stanowiska przewodniczącego Ryszarda Bugaja, któremu zarzucano skłócenie przed wyborami 1997 polskiej lewicy. Wkrótce potem wystąpił on z partii, podobnie jak wielu innych działaczy którzy przeszli do Unii Wolności (Artur Smółko, Zbigniew Bujak). Tymczasowym przewodniczącym został Aleksander Małachowski, potem Marek Pol, obaj skłaniający się ku współpracy z SLD. W wyborach samorządowych 1998 UP wystartowała w centrolewicowym sojuszu z PSL i KPEiR, co nie przyniosło jej istotnych wpływów w samorządach. W wyborach prezydenckich w 2000 r. Unia poparła Aleksandra Kwaśniewskiego, a 17 grudnia 2000 r. podpiana została umowa o utworzeniu koalicji wyborczej SLD-UP.
W wyborach parlamentarnych 2001 UP przypadło 16 mandatów poselskich. Unia wraz z SLD stworzyła w parlamencie rząd Leszka Millera; Marek Pol był w nim jednym z wicepremierów i ministrem infrastruktury, a Izabela Jaruga-Nowacka pełnomocnikiem ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. Po upadku rządu Millera, Izabela Jaruga-Nowacka została wicepremierem bez teki w rządzie Marka Belki. 19 kwietnia 2005 Izabela Jaruga-Nowacka opuściła szeregi partii.