(łac. ablutio obmycie) rzeczywiste lub symboliczne obmycie rytualne ciała lub jego części (najczęściej rąk), przedmiotów kultowych lub narzędzi ofiarniczych. Dokonuje się jej zwykle za pomocą wody, rzadziej wina lub piasku. Początkowo był to jeden ze sposobów usunięcia nieczystości rytualnej, obecny w religiach pierwotnych, wedyzmie, żydowskiej, a także w liturgicznego, np. w kultach helleńskich, w chrześcijaństwie (np.

Terminem adoracja określamy oddawanie najwyższej czci, szacunku, hołdu Bogu należnej tylko Jemu. W religii katolickiej adoruje się Boga obecnego w Najświętszym Sakramencie wystawionego w monstrancji lub w okrytej puszce z Najświętszym Sakramentem, lub też w świętym, relikwiom, przedmiotom. W języku polskim mówi się wprawdzie o "adoracji" krzyża, co ma miejsce w Wielki Piątek. Wierni podchodzą i całują wtedy krzyż oddając w ten sposób cześć krzyżowi na którym Jezus Chrystus umarł i odkupił ludzkie grzech.

To pogląd, według którego nigdy nikomu nie uda się dowieść istnienia Boga, ale nie ma też możliwości dowiedzenia, że Boga nie ma. Agnostycyzm przybiera różne formy. Agnostycyzm religijny to pogląd religijny, który w odróżnieniu od ateizmu nie twierdzi, że Boga nie ma. Twierdzi tylko, że nie wiadomo czy jest i w związku z tym jest to kwestia wiary, a nie poznania.

(magicznej obrony przed złymi duchami, ludźmi lub nieszczęściami. Noszone na ciele lub na odzieży pierścienie, łańcuchy, czasem figurki, również wkładane do grobu zmarłym. Amulet ma dawną tradycję, znany jest na całym świecie, przybiera różne formy. Odgrywał dużą rolę w religiach pierwotnych (zbliżony do monoteistycznych przeszedł do sfery pobożności ludowej i zabobonu (np.

(z gr. anachoreo = oddalam się, odchodzę) - forma religijności znana w chrześcijaństwie, ascetyczne życie w samotności, modląc się, umartwiając i kontemplując. Ruch anachorecki był szczególnie popularny we wczesnym i średniowiecznym chrześcijaństwie; zapoczątkował najstarszą formę życia zakonnego. Anachoretyzm jest przeciwieństwem cenobityzmu. Zobacz też: eremita, monastycyzm.

(gr. angelos anioł oraz logia słowa) w religioznawstwie dział demonologii zajmujący się duchami dobrymi w teologii część dogmatyki zajmująca się aniołami.

(również antependium, frontale) bogato zdobione zakrycie lub zasłona mensy ołtarza chrześcijańskiego. We wczesnym średniowieczu często obiegało mensę ze wszystkich stron, od XI wieku zakrywa jedynie jej przednią część. Może być wykonana ze złota i srebra, haftowanych tkanin, drewna lub wytłaczanej skóry. Nazwa pochodzi z łacińskiego ante pedes - "przed stopami". .

Mitologiczne lub religijne wyobrażenie o pochodzeniu człowieka. Zobacz też: kosmogonia. .

(dosłownie mądrość ludzka) to Rudolfa Steinera (gnozy. Rudolf Steiner opracował doktrynę antropozoficzną bazując na teozofii głoszonej przez Helenę Bławatską (filozofią przyrody Goethego oraz religijnym Ernsta Haeckla. Filozoficzne zasady antropozofii Rudolf Steiner przedstawił w swym podstawowym dziele Die Philosophie der Freiheit. Doktryna antropozoficzna Jako przykład sposobu działania R.

(ang. apatheism) to wiara w to, że Bóg i religia nie mają znaczenia dla ludzkiego życia. Apateizm nie jest sprzeczny z ateizmem, teizmem ani agnostycyzmem. Termin ten to neologizm, po raz pierwszy użyty w roku 2003 przez Jonathana Raucha w The Atlantic Monthly w artykule zatytułowanym [http://www. theatlantic. com/issues/2003/05/rauch. htm Let It Be] – The greatest development in modern religion is not a religion at all - its an attitude best described as "apatheism" (ang.

Termin apokatastaza pochodzi od greckiego słowa apokatastasis, czyli "ponowne włączenie, odnowienie". Oznacza on końcową i ostateczną odnowę całego stworzenia poprzez przywrócenie mu pierwotnej doskonałości i bezgrzeszności lub nawet przewyższenie tego pierwotnego stanu. Według stoików świat po pewnym okresie istnienia ulegnie spaleniu aby mógł powstać nowy. W niektórych wersjach zaratusztrianizmu Ahura Mazda ma zniszczyć świat, aby mógł powstać lepszy.

To skrajne wyrzekanie się i ograniczanie przyjemności, skrajna wstrzemięźliwość, zazwyczaj z pobudek religijnych. Oznacza dobrowolne ograniczanie potrzeb życiowych do absolutnego minimum i poddawanie się surowej dyscyplinie wewnętrznej w celu osiągnięcia czystości i doskonałości duchowej.

Poprzez tę formę ascezy człowiek przygotowuje się do składania kultu bóstwu. Asceza ta ma doprowadzić do osiągnięcia takiej równowagi wewnętrznej by już bez żadnych przeszkód czy wątpliwości oddać się Bogu. .

(z greckiego Theos Bóg, z przedrostkiem negującym a-; atheos bez boga; bezbożny) to światopogląd odrzucający wiarę w istnienie sił nadnaturalnych, szczególnie Boga (bogów), jako sprzeczną z rozumem. Źródłem ateizmu jest z jednej strony wzrastająca, w miarę rozwoju nauki, sprzeczność między twierdzeniami naukowymi a wierzeniami religijnymi, zaś z drugiej bunt przeciwko zachowawczym funkcjom religii która przenosi problem wyrównania krzywd społecznych w sferę pozaziemską.

, idolatria (łac. z gr. służba bóstwu) – oddawanie czci przedmiotom wyobrażającym bóstwa. Zasadnicza różnica pomiędzy idolatrią i fetyszyzmem tkwi w tym, że idol jest wyobrażeniem bóstwa, fetysz zaś samym bóstwem. .