(gr. akēdía, akedeía beztroska, obojętność) - w teologii wypalenie religijne, apatia i obojętność, tzw. „choroba mnichów”. Objawia się przygnębieniem, smutkiem, brakiem motywacji do działania, brakiem zaangażowania i nadziei, zniechęceniem, wyczerpaniem, zobojętnieniem i wrażeniem duchowej pustki. Prawdopodobnie pojawia się w efekcie długotrwałego odosobnienia i braku stymulacji zewnętrznej w monotonnym życiu zakonnym, ale dokładny mechanizm tego zaburzenia nie został rozpoznany.

W psychologii rodzaj zachowań, w których poprzez działanie wyrażane są bezpośrednio nieuświadomione impulsy. Dzięki temu można uniknąć uświadomienia sobie towarzyszących zwykle tym impulsom emocji. Acting-out jest jednym z mechanizmów obronnych, często prowadzącym do działań aspołecznych. Przykład: Dresiarze bijący kijami baseballowymi pierwszego napotkanego człowieka. Zysk psychologiczny agresora: wyładowanie się, poczucie wszechmocy, wzrost poczucia pewności siebie.

W psychiatrii i psychologii termin określający obserwowaną przez badającego ekspresję emocji.

(dosłownie „brak słów dla emocji”) - przejawia się przede wszystkim w trudnościach z werbalizowaniem przeżywanych stanów emocjonalnych, oznacza też obniżoną świadomość własnych emocji i w efekcie objawia się bardzo skąpym opisem osobistych przeżyć. Niektórzy badacze tłumaczą pojawienie się aleksytymii mikrouszkodzeniami układu limbicznego i łączą ten defekt organiczny z zaburzeniami psychosomatycznymi.

Brak lub utrata zdolności odczuwania przyjemności, radości, zadowolenia w sytuacjach, które zwykle dostarczają takich przeżyć wraz z utratą zainteresowania tym, co stanowiło wcześniej pasję. Występuje w niektórych postaciach depresji, w nerwicach, zaburzeniach osobowości i psychozach schizofrenicznych. Upośledzenie przeżywania powodowane jest znieczuleniem receptorow dopaminy.

Stan znacznie zmniejszonej wrażliwości na bodźce emocjonalne i fizyczne. Towarzyszy mu obniżenie aktywności psychicznej i fizycznej, utrata zainteresowań, zmniejszenie liczby kontaktów społecznych, anhedonia. Apatia jest częstym objawem depresji. Występuje także w zaburzeniach nerwicowych, wczesnej fazie kalectwa lub jako reakcja na silny uraz psychiczny. .

Jest skomplikowanym zespołem upośledzenia rozwoju, w którym istotną rolę odgrywa funkcjonowanie mózgu. Jest to choroba neurologiczna, a nie czysto psychiczna, chociaż wśród typowych cech są problemy z komunikacją uczuć i związkami społecznymi. Występują również kłopoty z integracją wrażeń zmysłowych. W typowych przypadkach pojawia się w pierwszych trzech latach życia. Ocenia się, że występuje u około 2 do 6 na 1000 osób, przy czym jest cztery razy częstszy u mężczyzn niż u kobiet.

(bezdomny) to w ujęciu socjologicznym problem społeczny (zjawisko społeczne) charakteryzujące się brakiem miejsca stałego pobytu - brakiem domu. Bezdomność w ujęciu psychologicznym (wg A. Kowalczyk) to potrzeby, trwale wykorzenionej ze środowiska i akceptującej swoją rolę społeczną. Pojęcie bezdomności Termin bezdomny upowszechnił się w polskim słownictwie na przełomie wojen i powstań.

Amputowanej kończyny lub w miejscu, w którym nie nastąpiły zębów. .

Zaburzeń psychicznych związanych bezpłodnością. Zaburzenie to ma podłoże w skupieniu myśli, marzeń i oczekiwań na problem zajścia w ciążę, dochodzi do nadwartościowej relacji problemu ciąży w stosunku do innych sfer życia. Ciąża urojona może to być związana z bardzo silnym pragnieniem ciąży lub z obawą przed zajściem w ciążę. zaburzenie to jest przykładem wpływów psychicznych na funkcje biologiczne kobiety.

: # Budowanie napięcia # Faza przemocy # Faza pojednania Osoba, która przeżyła wydarzenie pourazowe: - koszmary - poczucie grozy - paraliż psychiczny - bezsenność - stronienie od wspomnień i unikanie - hiperpobudzenie Ofiara długotrwałej przemocy przechodzi cztery fazy: # zaprzeczenie i niedowierzanie # świadomość uzależnienia od agresora # głęboka depresja i stres prebywania w niewoli # wewnętrzna integracja jednostki i przyjęcie określonego stylu życia Zjawisko wiktymizacji To proces stawania się ofiarą, traktowania siebie jako ofiary.

(Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) jest to system diagnozy nozologicznej Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Stanowi narzędzie dla lekarzy rodzinnych, psychiatrów, psychologów i psychoterapeutów. Diagnosta korzysta z pięciu wymiarów, czyli osi. Służą one nie tylko klasyfikacji zaburzenia, ale także prognozie i planowaniu leczenia. Oś I - Zespoły kliniczne.

Jest subdyscypliną pedagogiki, ściśle pedagogiki terapeutycznej (leczniczej), jednym z działów pedagogiki rewalidacyjnej, bedącej częścią pedagogiki specjalnej. Rodzaj wiedzy i umiejętności, który wiąże się z przywracaniem lub usprawnianiem osób przewlekle chorych, chronicznie zagrożonych zdrowotnie, wobec których szczególne znaczenie mają oddziaływania zmierzające do podtrzymania motywacji rehabilitacyjnej, wzmacnianie poczucia sensu życia i zachęcanie do aktywnego wysiłku mimo trudności życiowych i sytuacji kryzysowych.

Poczucie utraty własnej tożsamości. Osoba czuje, że nie jest sobą, czuje, że jest obca dla siebie, zmieniła się. Może pojawić się poczucie dziwności, deformacji własnego ciała. Symptom ten pojawia się zarówno w chorobach psychicznych jak i w zaburzeniach psychicznych np. nerwicach, a także po użyciu niektórych substancji psychoaktywnych, głównie halucynogenów, np. LSD, meskalina, PCP itp.

Przekonanie, że otaczający nas świat nie jest rzeczywisty. Świat jawi się osobie jako zmieniony, odrealniony, oddalony, jak ze snu. Symptom ten pojawia się zarówno w chorobach psychicznych np. schizofrenii jak również w zaburzeniach psychicznych np. nerwicach. .