Polscy prawnicy

Aleksander Erazm Bojarski (ur. Krakowie), prawnik polski, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Sas, był synem Erazma i Joanny z domu Mobili. Ukończył gimnazjum w Krakowie, następnie studiował prawo na UJ (1854-1859); w 1861 obronił doktorat praw na UJ. W latach 1860-1865 pracował jako zastępca prokuratora w sądzie krakowskim, następnie podjął pracę na uniwersytecie; kierował Katedrą Prawa i Postępowania Karnego, w 1866 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, dwa lata później zwyczajnym.

(Poznaniu 10 lipca 1992 w Poznaniu), prawnik. Ukończył Uniwersytet Poznański (1935), 1956 uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, 1962 prof. zwyczajnego nauk prawnych. Bezpartyjny, należał do Stowarzyszenia PAX. Od 1945 pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu Poznańskiego, był m. in. kierownikiem Katedry Prawa Międzynarodowego Publicznego (1950-1968), prodziekanem (1950-1952) i dziekanem (1952-1955) Wydziału Prawa, rektorem (1956-1962), kierownikiem Instytutu Nauk Prawno-Ustrojowych (1968-1978).

(ur. Lwowa, polska polityk, senator, doktor habilitowany w zakresie prawa karnego. Jest absolwentką Wydziału Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a od Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1969 roku ukończyła aplikację sędziowską, od 1988 roku pracowała jako adwokat. W latach 1989-2001 roku była Akcji Wyborczej Solidarność, od marszałka Senatu IV kadencji.

Ur. w Uniwersytetu Warszawskiego, dziekan Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji, członek Komitetu Helsińskiego w Polsce, sekretarz Zarządu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, ekspert Rady Europy i Instytucie Pamięci Narodowej, doradca prezesa IPN Leona Kieresa. Do stanu wojennego. Do Solidarności". Autor wielu publikacji. .

(ur. Sieniawie), polski prawnik, rzecznik praw obywatelskich, profesor prawa karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1964 ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W roku 1968 uzyskał stopień doktora prawa. W 1988 roku został profesorem nadzwyczajnym, w 1991 roku - zwyczajnym. W rozmowach Okrągłego Stołu w 1989 roku uczestniczył jako ekspert prawny "Solidarności".

Antoni Władysław Emilian Białecki (ur. Warszawie, zm. Pruszkowa), prawnik polski. Był synem ziemianina Kazimierza i Domicelli z Bartoszewskich. Kształcił się w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (Chłapowskiego. Lata 1858-1860 spędził w Petersburgu, następnie powrócił do studiów prawa, tym razem w Heidelbergu. Na uniwersytecie w Heidelbergu obronił doktorat (1862, praca Istota i materyały prawa międzynarodowego).

Harcerski, przedwojenny harcmistrz. =Życiorys= Młodość Urodził się Tuszynie w powiecie łódzkim w środowisku drobnomieszczańskim. Był synem Marcina, woźnego sądowego i Katarzyny z Grzejów. Lata młodzieńcze spędził w Łodzi, dokąd rodzice przenieśli się wkrótce po jego urodzeniu. Wyrastał w ciężkich warunkach: niewielkie zarobki ojca (poczta, tramwaje, Zarząd Miejski) z trudem wystarczały na utrzymanie licznej rodziny.

(ur. Warszawie), prawnik polski, działacz państwowy. Był synem Waleriana i Ludwiki z Mogilnickich. Kształcił się w rządowym gimnazjum w Siedlcach, następnie studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1899. Prowadził praktykę adwokacką w Lublinie; brał udział w organizowaniu polskiego sądownictwa w Lublinie po ustapieniu Rosjan (od 1915). W 1918 został mianowany prokuratorem w Sądzie Apelacyjnym w Lublinie.

(ur. 1955), prawniczka, działaczka państwowa. Ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim; od Siedlcach, od Łukowie, od Nowym Dworze Mazowieckim. W 1984 pracowała jako specjalista w Ministerstwie Sprawiedliwości (Departament Prawny). Od 1987 sędzia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, orzekająca w sprawach karnych; prowadziła m. in. sprawy gangu pruszkowskiego oraz o zabójstwo studenta Wojciecha Króla.

(ur. 1928), prawnik, w latach 1998-2004 Rzecznik Interesu Publicznego. Syn oficera Legionów, jako 16-latek walczył w szeregach Armii Krajowej. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, odbył aplikację sędziowską (Adamem Strzemboszem organizował w ministerstwie struktury "Solidarności". Po Sądu Najwyższego, zasiadał w Izbie Karnej (przewodniczący Wydziału II). Przeszedł na emeryturę w 1998.

(ur. Odessie, zm. Warszawie), prawnik polski, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Był synem sędziego Sądu Najwyższego Konrada i Katarzyny z Malczewskich. Kształcił się w gimnazjum w Odessie, następnie studiował prawo na UW (1920-1924); wśród jego wykładowców był Zygmunt Cybichowski. W 1925 obronił na UW doktorat prawa. W 1924 podjął pracę na UW; był początkowo asystentem w Katedrze Prawa Państwowego i Międzynarodowego, od 1935 (po przedstawieniu pracy Powstanie Państwa Polskiego w świetle prawa narodów) docentem w tej Katedrze.

(ur. Poznaniu), wielkopolski działacz społeczny i polityczny, prawnik. Był synem leśniczego. Ukończył gimnazjum w Braniewie, następnie studiował prawo we Romana Szymańskiego. Pod koniec I wojny światowej wszedł w skład Tajnego Komitetu Obywatelskiego i zainicjował działalność rady ludowej w Koźmienie. Został przewodniczącym tej rady, a następnie pierwszym starostą powiatu koźmińskiego w niepodległej Polsce.

Prof. ur. Fundację Eberta za pracę na rzecz praw człowieka, w Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Profesor w Instytucie Nauk Prawnych Komitetu Helsińskiego, Komisji Ekspertów Komitetu ds. Stosowania Norm w Międzynarodowej Organizacji Pracy, Rady Fundacji Europejskiej Praw Człowieka, Międzynarodowej Komisji Prawników. Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego (1999-2002).

(siedlecki 19 stycznia 1896, Warszawa), prawnik. W piotrkowskim; w Łomży. Specjalizował się w dziedzinie stosowania prawa oraz nauce prawa hipotecznego. W 1868 został sędzią Sądu Apelacyjnego w Kaliszu, potem w Warszawie, 1875 mianowany radcą stanu; rok później emerytowany. Był autorem wielu publikacji prawniczych, także książkowych. Współpracowal z periodykami, m. in. "Biblioteką Warszawską", "Ekonomistą", "Przegladem Sądowym" i "Gazetą Sądową Warszawską" (gdzie od 3 września 1881 do 1889 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego).

(ur. katolicki, specjalista prawa kanonicznego i rzymskiego. Przyjął święcenia kapłańskie w diecezji gliwickiej. W Białymstoku kieruje Zakładem Prawa Rzymskiego i Kanonicznego, na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Warszawie Katedrą Prawa Rzymskiego. Członek Towarzystwa Naukowego KUL i sekretarz Wydziału Nauk Prawnych towarzystwa. W marcu Złotym Krzyżem Zasługi. Autor wielu prac naukowych, poświęconych etyce prawniczej i prawu kanonicznemu.