Politycy

Francisco Guillermo Flores Perez (ur. 17 października 1959), polityk Salwadoru, prezydent w latach 1999-2004. Studiował filozofię w amerykańskiej uczelni Amherst College (Massachusetts). Jest działaczem Narodowego Sojuszu Republikańskiego ARENA. Pełnił funkcje wiceministra planowania, wiceministra przy Urzędzie Prezydenckim (doradcy prezydenta); współtwórca porozumienia z siłami opozycyjnymi Narodowego Frontu Wyzwolenia Farabundo Marti (styczeń 1992).

, właść. Josaia Voreqe Bainimarama (ur. 27 kwietnia 1954), dowódca wojskowy Fidżi, szef państwa w 2000. Od 1975 służył w marynarce Fidżi, dochodząc do stopni oficerskich. W 1986 jako komandor porucznik brał udział w pracach międzynarodowych sił pokojowych ONZ na górze Synaj. W latach 1988-1997 dowódca marynarki Fidżi, od 1997 (do 1998 jako p. o. ) szef sztabu generalnego; w kwietniu 1999 zastąpił Ratu Epeli Ganilau na stanowisku dowódcy armii.

(ur. Pokojowej Nagrody Nobla Nelsonem Mandelą). Od Pietera Bothy został kolejno przewodniczącym Partii Narodowej (luty) i prezydentem (sierpień). Już w 1988 wyraził jako pierwszy czołowy polityk rządzącej partii opinię, że żadna wspólnota nie powinna dominować nad inną. 2 lutego 1990 wygłosił przemówienie, nazwane później przemówieniem o przełomie, które zapoczątkowało kurs łagodzenia i ostatecznie likwidacji apartheidu w RPA.

(190173) y Zaldívar (urodzony kubański polityk, generał i dyktator w latach 1952-1959. Batista wstąpił do armii w roku 1921. W roku 1933 przewodził tzw. buntowi sierżantów, który obalił tymczasowy rząd Carlosa Manuela de Céspedesa, który wcześniej usunął rząd gen. Gerardo Machado y Moralesa. Prezydentem został mianowany Ramon Grau, ale Batista, obejmując stanowisko szefa sztabu armii, sprawował faktyczną kontrolę nad poczynaniami prezydenta.

, ar. : جمال عبد الناصر (ur. egipski oficer i polityk, prezydentem Egiptu w latach 70, uważany za jednego z najwybitniejszych przywódców arabskich w historii. W 1942 roku założył i przewodził konspiracyjnemu Ruchowi Wolnych Oficerów wymierzonemu przeciw monarchii i Brytyjczykom. Jako oficer brał udział w wojnie z Izraelem w 1948 r. Faruka I. Po abdykacji Faruka I utworzono republikę na czele państwa stanęła Rada Rewolucyjna z Muhammadem Nadżibem na czele.

(Sri Lanki. Urodził się w Dehiwala. Był znanym aktorem i producentem filmowym (posługiwał się językiem syngaleskim); w Premadasy zajął się polityką. W latach 1995-1998 był gubernatorem prowincji Północno-Wschodniej Sri Lanki. Zmarł w Ja-Ela, w zachodniej Sri Lance. .

(ur. Luksemburg) polityk luksemburski, przewodniczący Komisji Europejskiej w latach 1981-1985. W czasie drugiej wojny członek ruchu oporu, spędził kilka miesięcy w więzieniu. Po wojnie studiował prawo w Lozannie i Partii Demokratycznej, której przewodniczącym był od 1961 r. W latach Parlamentu Europejskiego. W 1980 r.

Sir George Frederick Lawrence Charles (7 czerwca 1916 - 26 czerwca 2004), polityk Saint Lucia. W latach 1960-1964 był pierwszym szefem rządu Saint Lucia (zastąpił go w kwietniu 1964 John Compton), kierował również resortami edukacji i spraw socjalnych; zasłużony dla rozwoju państwa w okresie uniezależniania się od zwierzchności kolonialnej. Był współzałożycielem Partii Pracy Saint Lucia.

(haitański. Z wykształcenia ekonomista, był autorem 16 książek; zwolennik komunizmu, w 1959 współzałożyciel Partii Porozumienia Ludowego, która weszła później w skład Komunistycznej Partii Haiti. W 1960 opuścił Haiti w obawie przed represjami reżimu Duvalierów, pozostawał na emigracji do 1986; uzupełniał wówczas wykształcenie ekonomiczne w Meksyku. Od lat 90. był jednym z liderów ruchu opozycyjnego wobec prezydenta Aristidea, którego oskarżał o nadużycie zaufania wyborców, odwrócenie się od spraw najuboższych oraz dążenie do dyktatury.

Właść. Gerard Adams (ur. Belfaście) – polityk północnoirlandzki, adwokat, aktywista radykalnego nurtu katolików walczącego o zjednoczenie Irlandii Północnej z resztą Irlandii, członek parlamentu, od IRA (chociaż nigdy się do tego nie przyznał). Wielokrotnie więziony przez władze brytyjskie pod zarzutem terroryzmu. Miał istotny wpływ na ewolucję stanowiska Sinn Féin, od Johnem Humeem, w 1994 doprowadził do zawieszenia broni przez IRA, a w 1998 do zawarcia porozumienia pokojowego.

(ur. w grudniu Addis Abebie) prezydent Etiopii. Jednomyślnie wybrany przez parlament etiopski 8 października 2001, sprawuje urząd, który w Etiopii w dużym stopniu jest jedynie urzędem reprezentacyjnym. Woldegiorgis służył w wojsku, pracując m. in. jako dyrektor generalny etiopskiej floty powietrznej. Był politykiem za panowania cesarza Erytrei jako przedstawiciel Czerwonego Krzyża.

(ur. maltański, prawnik, w latach 1999-2004 prezydent Malty. Po studiach prawniczych przez wiele lat pracował w instytucjach rządowych. Z ramienia Partii Nacjonalistycznej w 1964 został po raz pierwszy wybrany do parlamentu. W latach 1972-1977 był sekretarzem generalnym partii, 1977-1999 zastępcą przewodniczącego. Dwukrotnie - Narodów Zjednoczonych. Od 1999 sprawował 5-letnią kadencję prezydencką.

(ur. Szwecji. Urząd ten piastuje od marca 1996. Persson jest także przywódcą Szwedzkiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej (Sveriges socialdemokratiska arbetareparti). Poprzednikiem Perssona na stanowisku premiera był Ingvar Carlsson. Zobacz też premierzy Szwecji.

(ur. islandzki polityk, premier Islandii od Partii Niepodległości Davíða Oddssona, który sprawował swój urząd przez ponad 13 lat. Halldór Ásgrímsson jest liderem liberalnej Parii Postępu. Halldór bierzy czynny udział w polityce krajowej od połowy lat 1970. W latach wschodniego okręgu wyborczego, a w latach 1979-2003 - okręgu wyborczego północnego Reykjavíku. Przez lata był członkiem wielu gabinetów rządowych, w których otrzymywał różne ministerialne teki: rybołówstwa 1983-1991, sprawiedliwości i spraw kościelnych 1988-1989, współpracy nordyckiej 1985-1987 oraz spraw zagranicznych 1995-2004.

(ur. prawdopodobnie w 1951), polityk Vanuatu. Brat jednego z twórców niepodległego państwa Vanuatu Waltera Liniego.