, arkabuz dawna ręczna długa broń palna z gwintowaną lufą kalibru około 10 mm, pierwotnie zaopatrzona w Krzysztofa Kolumba) od I połowy muszkietów, które miały lufę niegwintowaną, ale też były bardziej kłopotliwe w nabijaniu. Z powodu kilkukrotnie mniejszej szybkostrzelności zostały niemal całkowicie wyparte przez muszkiety. Broń palna gwintowana powróciła na pola bitew dopiero z wynalezieniem broni ładowanej odtylcowo.
, falkona dawne odprzodowe o długiej lufie (28-40 kalibrów) - rodzaj kolubryny, nazywany też ćwierćkolubryną, strzelający funtów. Kaliber w milimetrach wynosił około 95 mm. Używane w XVI i XVII wieku jako działo lądowe lub okrętowe. Spotykano także polską nazwę działa "sokół", będącą tłumaczeniem nazwy łacińskiej.
W artylerii okrętowej spotyka się działa określane jako falkony także o mniejszym wagomiarze - rzędu 2-3 funtów.
Małe broni odprzodowej z XVI wieku, umieszczane na burcie okrętu bądź na kasztelu (zazwyczaj na ruchomej, widlastej podstawie); stosowane głównie w czasie abordażu. .
Dawne działo okrętowe, używane od lat 80-tych XVIII wieku do pierwszej połowy XIX wieku.
Działa tego typu zostały jako pierwsze skonstruowane w odlewni Carron w mieście Falkirk (Szkocja) w 1778 roku, stąd pochodzi nazwa. Karonady były to krótkolufowe działa dużego wagomiaru (kalibru) - zwykle 18, 24 lub 32-funtowe, stosowano też większy wagomiar - aż do 68 funtów.
Ogólna nazwa odprzodkowych dział artyleryjskich używanych XVI i XVII wieku.
Nazwa kolubryna pochodzi od łacińskiego słowa kolibra – żmija, wężyca, we Francji gdzie przede wszystkim były używane nazywane były coulevrine. Tego typu działa nazywano także koluwryny, wężownice, serpentyny lub szlangi.
Działa tego typu charakteryzowały się grubościenną lufą o długości 27 – 40 kalibrów, wykonaną ze spiżu lub żeliwa.
Krótka odprzodowa zamkiem skałkowym lub kapiszonowym. W odróżnieniu od kominek z kapiszonem znajdowały się na wierzchu części zamkowej.
Krócice kapiszonowe miały języczek spustowy zatrzaskowy, tworzący po zamknięciu od spodu części zamkowej gładką powierzchnię.
Krócice były używane w XVII i XVIII wieku.
Zobacz także:
broń palna
pistolet.
Broń palna używana w XV XVII wieku ładowana odprzodowo.
Początkowo była to broń małokalibrowa, później – w miarę zwiększania kalibru i zmiany kształtu łoża – przeobraziła się w działo średnie. Kulerwyny strzelały początkowo kulami kamiennymi, a później żelaznymi. .
Pojemnik wykonany z drewna, metalu, rogu lub kości, używany przez piechotę w XVI - XIX wieku do noszenia prochu.
W górnej części pojemnika znajdowała się metalowa rurka z urządzeniem umożliwiającym dokładne odmierzenie porcji prochu stanowiącej jeden ładunek. .
Dawna ręczna długa zamkiem lontowym albo kołowym.
Używane w Europie od połowy XV do początku XVII wieku.
Niepoprawnie rusznicą przeciwpancerną nazywany jest karabin przeciwpancerny.
Zobacz także: arkebuz, hakownica.
To jedna z najstarszych typów ręcznej broni palnej. Powstała około rusznicy.
Była zbudowana z lufy przymocowanej do zazwyczaj drewnianego łoża zakończonego kolbą. W tylnej części lufy z boku znajdował się otwór zapałowy. Przytwierdzona obok miseczkowata hubki, lontu, a od zamka kołowego. Charakterystyczną cechą hakownicy jest hak znajdujący w się w okolicach wylotu lufy i skierowany pod kątem prostym w dół.