Historyczna broń palna

, arkabuz dawna ręczna długa broń palna z gwintowaną lufą kalibru około 10 mm, pierwotnie zaopatrzona w Krzysztofa Kolumba) od I połowy muszkietów, które miały lufę niegwintowaną, ale też były bardziej kłopotliwe w nabijaniu. Z powodu kilkukrotnie mniejszej szybkostrzelności zostały niemal całkowicie wyparte przez muszkiety. Broń palna gwintowana powróciła na pola bitew dopiero z wynalezieniem broni ładowanej odtylcowo.

, falkona dawne odprzodowe o długiej lufie (28-40 kalibrów) - rodzaj kolubryny, nazywany też ćwierćkolubryną, strzelający funtów. Kaliber w milimetrach wynosił około 95 mm. Używane w XVI i XVII wieku jako działo lądowe lub okrętowe. Spotykano także polską nazwę działa "sokół", będącą tłumaczeniem nazwy łacińskiej. W artylerii okrętowej spotyka się działa określane jako falkony także o mniejszym wagomiarze - rzędu 2-3 funtów.

Małe broni odprzodowej z XVI wieku, umieszczane na burcie okrętu bądź na kasztelu (zazwyczaj na ruchomej, widlastej podstawie); stosowane głównie w czasie abordażu. .

(wł. forhetta) to widełki do podpierania lufy przy strzelaniu z hakownicy, XVI i XVII wieku. .

Dawne działo okrętowe, używane od lat 80-tych XVIII wieku do pierwszej połowy XIX wieku. Działa tego typu zostały jako pierwsze skonstruowane w odlewni Carron w mieście Falkirk (Szkocja) w 1778 roku, stąd pochodzi nazwa. Karonady były to krótkolufowe działa dużego wagomiaru (kalibru) - zwykle 18, 24 lub 32-funtowe, stosowano też większy wagomiar - aż do 68 funtów.

Ogólna nazwa odprzodkowych dział artyleryjskich używanych XVI i XVII wieku. Nazwa kolubryna pochodzi od łacińskiego słowa kolibra – żmija, wężyca, we Francji gdzie przede wszystkim były używane nazywane były coulevrine. Tego typu działa nazywano także koluwryny, wężownice, serpentyny lub szlangi. Działa tego typu charakteryzowały się grubościenną lufą o długości 27 – 40 kalibrów, wykonaną ze spiżu lub żeliwa.

Krótka odprzodowa zamkiem skałkowym lub kapiszonowym. W odróżnieniu od kominek z kapiszonem znajdowały się na wierzchu części zamkowej. Krócice kapiszonowe miały języczek spustowy zatrzaskowy, tworzący po zamknięciu od spodu części zamkowej gładką powierzchnię. Krócice były używane w XVII i XVIII wieku. Zobacz także: broń palna pistolet.

Broń palna używana w XV XVII wieku ładowana odprzodowo. Początkowo była to broń małokalibrowa, później – w miarę zwiększania kalibru i zmiany kształtu łoża – przeobraziła się w działo średnie. Kulerwyny strzelały początkowo kulami kamiennymi, a później żelaznymi. .

Pojemnik wykonany z drewna, metalu, rogu lub kości, używany przez piechotę w XVI - XIX wieku do noszenia prochu. W górnej części pojemnika znajdowała się metalowa rurka z urządzeniem umożliwiającym dokładne odmierzenie porcji prochu stanowiącej jeden ładunek. .

To niewielkie, wczesne broni palnej. Poprzednik pistoletu i rewolweru. .

Dawna ręczna długa zamkiem lontowym albo kołowym. Używane w Europie od połowy XV do początku XVII wieku. Niepoprawnie rusznicą przeciwpancerną nazywany jest karabin przeciwpancerny. Zobacz także: arkebuz, hakownica.

To jedna z najstarszych typów ręcznej broni palnej. Powstała około rusznicy. Była zbudowana z lufy przymocowanej do zazwyczaj drewnianego łoża zakończonego kolbą. W tylnej części lufy z boku znajdował się otwór zapałowy. Przytwierdzona obok miseczkowata hubki, lontu, a od zamka kołowego. Charakterystyczną cechą hakownicy jest hak znajdujący w się w okolicach wylotu lufy i skierowany pod kątem prostym w dół.

Zobacz: Arkebuz