Historia wojskowości

Stanach Zjednoczonych, w stanie Niagara do Jeziora Ontario. Pierwszy stały fort zbudowany przez Francję w Wielką Brytanię w wojny siedmioletniej. Pod panowaniem brytyjskim fort odgrywał dużą rolę w administracji otaczających go terenów, był również ważną brytyjską bazą podczas Amerykańskiej Wojny Rewolucyjnej. Po wytyczeniu granicy między Kanadą fort przeszedł w amerykańskie ręce w wojnie brytyjsko-amerykańskiej (Nowy Jork i jest parkiem stanowym, a zabudowania starego fortu są utrzymywane jako muzeum.

To siły zbrojne, podobnie, jak i w innych czasach, biorące udział w konfliktach wojennych w celu zarobkowym. Żołnierze ci rekrutowali się z szeroko rozumianego świata greckiego, czyli zarówno spośród Greków zamieszkujących Grecję kontynentalną (głównie z Arkadii i Attyki), jak również Azję Mniejszą (m. in. Jonię). Pod pojęciem greckich najemników rozumie się także siły innych nacji (np.

(pila), oraz krótkie obosieczne miecze (Mariusza nazwa hastati stała się nazwą formalną. Zobacz też: Legion, Principes, Triarii, Velites.

, w starożytnym Rzymie zimowy obóz legionów. Hiberna, chleb zimowy w I Rzeczpospolitej to obowiązek zapewnienia wojsku zimowych leży (kwater). Ciążył on na królewszczyznach i majątkach kościelnych. W latach hetmanów. Wypłacany był w formie dodatku do żołdu. Płaciły go jesienią dobra królewskie i duchowne. Podstawą wymiaru była ilość gruntu. W 1775 roku sejm zniósł hibernę zastępując ją podwyższeniem o połowę podymnego w dobrach królewskich.

Jazda grecka i zarazem druga pod względem zamożności grupa społeczna w starożytnych Atenach, składająca się początkowo z tych, których stać było na konia i ekwipunek jeźdźca. O elitarności tej grupy świadczy fakt, że w czasach największej zamożności Aten obywatelska armia tego polis miała najwyżej 1000 konnych wojowników. Później definicja hippeis, jako grupy społecznej, oderwała się od możności podjęcia konnej służby w armii.

Ciężka piechota, mająca swój początek w starożytnej Grecji. Hoplici pojawili się na polach bitew około VII wieku p. n. e. Początkowo oddziały hoplitów tworzyli obywatele greckich perskimi spowodowały, że władcy tego kraju chętnie najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim bywało i 30 000 najemnych Greków!). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie helleńskim.

(16101664) polska formacja wojskowa, ciężka konnica, nieznana w innych krajach Europy. Znakiem rozpoznawczym husarii były pionowe skrzydła z piórami, przymocowane do siodła lub zbroi. Długie pióra wydawały w trakcie szarży chorągwi husarskiej głośny szum, który, wg relacji współczesnych, wzbudzał lęk w piechocie nieprzyjaciela i płoszył konie wrogiej kawalerii. Do zdobienia skrzydeł stosowano długie sztywne pióra (lotki) orle, gęsie.

(tur. Yeniçeri dosłownie nowe wojsko) doborowe oddziały piechoty tureckiej stanowiące trzon wojsk Imperium Osmańskiego od XV do XIX wieku.

(Kawaleria (wł. ), Konnica) Historycznie: koniach Kawaleria w Wojsku Polskim 1920-1939 W końcu Wojsku Polskim było 27 pułków ułanów i 3 pułki szwoleżerów. Oddziały te należały do 10 samodzielnych brygad kawalerii. Po reorganizacji, w 1924 kawaleria w trybie pokojowym liczyła 40 pułków (w tym 27 pułków ułanów, 3 pułki szwoleżerów i 10 pułków strzelców konnych). W 1924 powołano Korpus Ochrony Pogranicza, w skład którego wchodziły szwadrony kawalerii.

(franc. caracole) taktyka walki jazdy w drugiej połowie XVI i do połowy XVII wieku. Rozwój broni palnej doprowadził do zmniejszenia znaczenia kawalerii w zachodnioeuropejskich armiach XVI wieku. Jej udział liczbowy spadł w połowie wieku do 1/10 liczebności armii polowych. Tradycyjny szyk uderzeniowy ciężkiej jazdy tzw. "w płot", prowadzony piki piechoty. W kawalerii zaczęły dominować lżej uzbrojone oddziały (kirasjerzy, arkebuzerzy), których głównym narzędziem walki była broń palna.

Był to ciężki kawalerzysta w czasach starożytnych i w średniowieczu. Termin wywodzi się z języka greckiego i oznacza pokryty, osłonięty, opancerzony. Jeźdźców takich używali m. in. Ormianie, Rzymianie i Bizantyjczycy. Katafrakci używali specjalnie hodowanych ciężkich koni bojowych. Ich opancerzenie najczęściej stanowiła włócznię, ciężki miecz oraz łuk. Nierzadko opancerzone były również konie.

(łac. cohors) jednostka taktyczna armii rzymskiej licząca 3 manipuły, odpowiednik operacyjny współczesnego cesarstwa rzymskiego pierwsza kohorta legionu, cohors miliaria, liczyła 1100 żołnierzy, pozostałe, cohortes quingenariae, po 550. .

(Włoszech, w okresie od XIV do wojsk najemnych w służbie miast lub dworów książęcych. Do sławnych kondotierów należeli m. in. Cesare Borgia. W przenośni, człowiek działający w cudzych interesach. .

żołdu. Konfederaci obierali sobie dowódców i najeżdżali dobra królewskie lub kościelne i siłą ściągali zaległy żołd. Zobacz też Lisowczycy.

Hiszpańskie lub portugalskie wyprawy zbrojne, odbywane od końca XV i w Ameryce Południowej i Środkowej oraz południowo-wschodniej Azji. Uczestników konkwisty zwano konkwistadorami. .