(VI wieki p. n. e. , obecnie termin jest używany w różnych znaczeniach. Treść rozważań filozoficznych ulegała historycznym zmianom i jest uzależniona od przyjętej koncepcji filozofii.
Pojęcie filozofii
W starożytności filozofia utożsamiana była z wiedzą, której źródłem jest ciekawość, zdziwienie światem (Platon, Arystoteles) oraz wątpienie. Inspiracją do filozofii była także świadomość śmiertelności, skłaniającą do pytania o sens życia.
Koncepcja dotycząca genezy państwa (i społeczeństwa), zakładająca, iż państwo powstało w wyniku dobrowolnej umowy między członkami społeczeństwa (ew. między nimi a władcą).
Aleksandrii pod wpływem myśli Platona oraz pogańskiej myśli religijnej.
Geneza i przedstawiciele
Najwybitniejszym przedstawicielem neoplatonizmu był platonikiem, ale przeszedł do budowania własnej teorii bytu, odmiennej od platońskiej. Oprócz Platona inspirowała go myśl pitagorejczyków, stoików, ale zwłaszcza Filona z Aleksandrii. Filozofia Plotyna została dobrze przyjęta przez elity podupadającego starożytnego Rzymu.
(łac. res rzecz) termin utworzony przez T. Kotarbińskiego. Reizm jest przykładem i jedną z wersji nominalizmu, rozróżnia się reizm ontologiczny i reizm metodologiczny:
Reizm ontologiczny: pogląd mówiący, że istnieją tylko rzeczy rozumiane jako byty czasoprzestrzenne czyli rzeczy lokalizowalne w czasie i przestrzeni. Zgodnie z reizmem nie istnieją byty abstrakcyjne takie, jak: cechy, relacje, własności, zbiory, liczby, zdarzenia itp.
Ma trzy znaczenia:
filozoficzny
Sceptycyzm filozoficzny - to postawa filozoficzna polegająca na krytycznym badaniu poglądów swoich i innych pod kątem tego na ile są one rzeczywiście prawdziwe i jakie kryteria należy przyjmować aby uznać coś za prawdę.
Historycznie, sceptycyzm filozoficzny wywodzi od szkoły sceptyków działających w III w. p. n. e. w Grecji, której najbardziej znanym przedstawicielem był Pyrron z Elidy.
To dość niejednoznaczny termin który oznacza:
W filozofii, zagadnienie wiedzy sprowadza się do pytania jak poprawnie i wiarygodnie weryfikować zgodność zawartości fenomenów umysłowych (czyli wszelkie struktury informacyjne - głównie spostrzeżenia, teorie i przekonania) z zewnątrzną wobec tego umysłu rzeczywistością. W filozofii europejskiej, dość powszechny jest bowiem sąd, że wiedzą można nazwać tylko te fenomeny umysłowe, które można jakoś zweryfikować z zewnętrzną rzeczywistością, choć i ten sąd bywał krytykowany.
Systemy ortoksyjnej filozofii indyjskiej, które stopiły się w jeden system.
Njaja zajmowała się logiką i teorią wnioskowania, natomiast wajseczika była atomistycznym systemem filozofii przyrody. Njaja i wajseczika operowały siedmioma kategoriami: substancją, jakością, czynnością, relacją całości, szczególnością, zawieraniem się (w konieczny sposób) oraz niebytem. Filozofia przyrody głosiła, że wszystkie rzeczy materialne skłądają się z niezniszczalnych atomów.
Nauka starożytnych i wczesnośredniowiecznych Ojców Kościoła (Patres), także dział teologii, zajmujący się ich nauczeniem. Patrystyką określa się także system filozoficznego interpretowania prawd wiary chrześcijańskiej, którego zręby powstały w II-VIII w. n. e. i który jest podwaliną katolickiej i częściowo prawosławnej doktryny filozoficznej.