A priori wyrażenie łacińskie, które nabrało powszechnego znaczenia, na określenie tego, co pierwotne, uprzednie lub wcześniejsze i nie podlegające dowodzeniu - stało się antonimem określenia a posteriori dla tego, co wtórne. Jest to w pewnym sensie równoważne określeniu założenie. Np. poznanie a priori jest poznaniem czystym, wynikającym z samego faktu poznania, niezakłóconym doświadczeniem, czyli wiedzą z innych podobnych doznań.

Pojęcie oznaczające idealistycznych. Absolut może być traktowany jako filozoficzny odpowiednik pojęcia Boga, pozbawionego jednak przymiotów osobowych, choć w niektórych systemach pojęcia Boga i absolutu są właściwie równoważne. Jako termin filozoficzny, absolut został wprowadzony przez Schellinga i Hegla, choć doszukiwać się można go również w systemach wcześniejszych, zwłaszcza w Spinozy i oświeceniowym deizmie.

Absolutyzm poznawczy w filozofii, przeciwnie do relatywizmu, twierdzi że istnieje prawda absolutna tzn. , że prawda jest jedna i obowiązuje wszystkich, niezależnie od tego, czy ktoś potrafi w danej chwili do niej dotrzeć czy nie. Tego rodzaju absolutyzm jest obecny w wielu doktrynach religijnych, a także niektórych systemach filozoficznych.

To pogląd, że istnieje pewien system wartości, który jest "lepszy" od wszystkich innych systemów, i że wszyscy ludzie powinni się do niego stosować. Przeciwieństwem absolutyzmu moralnego jest relatywizm moralny, który dopuszcza istnienie różnych systemów wartości. .

Z abstrakcją mamy do czynienia, gdy wychodząc od rzeczy jednostkowych, konkretnych i indywidualnych dochodzimy, przez proces uogólniania, sprowadzania do wspólnego mianownika i poszukiwania cech stałych i wspólnych, do pojęcia tak ogólnego, że w swej ogólności wręcz absurdalnego, gdyż nieposiadającego żadnej konkretnej cechy. Na drodze abstrahowania dochodzimy do pojęć tego typu co charakterystykę.

(z gr. adiaphoros obojętny) w filozofii terminem tym okresla się kwestię, sprawę lub rzecz moralnie obojętna, coś, co nie jest ani dobre, ani złe. Natomiast w religii adiafora to obrządek, zwyczaj, ceremoniał, który jest dopuszczalny, ale nie nakazany. W tradycji ewangelicko-augsburskiej (luterańskiej) za adiaforę uważa się np. obrazy lub rzeźby w kościele. Mogą one być częścią wystroju świątyni, ale nie są obiektem kultu i pełnią funkcję dekoracyjną lub edukacyjną, nie odgrywają natomiast żadnej roli w istocie nabożeństwa i dlatego w wielu kościołach luterańskich obrazów nie ma.

To pogląd, według którego nigdy nikomu nie uda się dowieść istnienia Boga, ale nie ma też możliwości dowiedzenia, że Boga nie ma. Agnostycyzm przybiera różne formy. Agnostycyzm religijny to pogląd religijny, który w odróżnieniu od ateizmu nie twierdzi, że Boga nie ma. Twierdzi tylko, że nie wiadomo czy jest i w związku z tym jest to kwestia wiary, a nie poznania.

1. W węższym znaczeniu — szczegółowa teoria wartości, wchodząca w skład poszczególnych dyscyplin naukowych, dziedzina rozważań nad wartościami określonego rodzaju, np. moralnymi, estetycznymi, poznawczymi, ekonomicznymi, religijnymi. . . 2. W szerokim znaczeniu — ogólna teoria etycznych koncepcji dobra.

To dowolna wypowiedź o pojęciu pierwotnym teorii sformalizowanej. Wypowiedź ta z formalnego punktu widzenia nie musi być "oczywiście prawdziwa", nie musi też odbijać jakiejkolwiek "rzeczywistości".

W filozofii teoria zakładająca brak istnienia trwałych bytów, lub nawet zaprzeczająca realności istnienia jakichkolwiek bytów. Teorie aktywistyczne zakładają, że wszystko się tylko cały czas staje i nie ma niczego niezmiennego. .

Jest to zachowanie w obrębie danego gatunku w wyniku którego osobnik tak się zachowujący ponosi pewne koszty wobec innego, który z kolei zyskuje. Jest to jedno z typowych zachowań zwierzęcych zwiększających ich łączną wartość przystosowawczą.

Pogląd filozoficzny i religijny, zakładający że "człowiek jest miarą wszech rzeczy". W sensie poznawczym termin ten oznacza styl filozofowania polegający na przyjmowaniu ludzkiej perespektywy - tzn.

(filozofia człowieka) dział filozofii. Antropologia filozoficzna podejmuje określenie tego, co ogólnoludzkie (natury człowieka) i wyjaśnienia miejsca człowieka w przyrodzie i społeczeństwie. Została stworzona przez niemieckich filozofów w latach 20-ych i 30-ych XX w. Do jej twórców należeli: Helmuth Plessner, A. Gehlen i Max Scheler. Jej zamiarem było pogodzenie podejścia empirycznego (czyli naukowego, obiektywnego, biologicznego) i humanistycznego do kwestii „czym jest człowiek?”.

(z zwierzętom czy roślinom). Antropomorfizm jest cechą myślenia dziecięcego. Pierwotną przyczyną antropomorfizowania naturalnych zjawisk była niemożność ich wyjaśnienia wynikająca z niewielkiej ich znajomości. Dlatego piorun nie był skutkiem wyładowań atmosferycznych, ale śmiercionośną bronią Zeusa, a choroby i klęski uznawano za objaw gniewu bogów. .

(dosłownie mądrość ludzka) to Rudolfa Steinera (gnozy. Rudolf Steiner opracował doktrynę antropozoficzną bazując na teozofii głoszonej przez Helenę Bławatską (filozofią przyrody Goethego oraz religijnym Ernsta Haeckla. Filozoficzne zasady antropozofii Rudolf Steiner przedstawił w swym podstawowym dziele Die Philosophie der Freiheit. Doktryna antropozoficzna Jako przykład sposobu działania R.