Felicjan Sławoj-Składkowski

Felicjan Sławoj-Składkowski

Funkcja:	- Inspektor Oddz. Sanitarnych WP - Minister Spraw Wewnętrznych - Wiceminister Spraw Wojskowych - szef Administracji Armii - Premier II RP
Okres urzędowania: Premier II RP	15 maja 1936 - 30 września 1939
Poprzednik: Premier (II RP)	Marian Zyndram-Kościałkowski
Następca: Premier (II WŚ)	Władysław Sikorski
Data urodzin:	9 czerwca 1895
Miejsce urodzin:	Gąbin, mazowieckie
Data śmierci:	31 sierpnia 1962
Miejsce śmierci:	Londyn, Wielka Brytania

Felicjan Sławoj Składkowski (9 czerwca 1895 - 31 sierpnia 1962), polski generał i polityk, premier RP w latach 1936-1939, z zawodu lekarz.

Urodził się 9 czerwca 1895 w Gąbinie (woj. mazowieckie). We wrześniu 1904 roku był aresztowany za udział w manifestacji na placu Grzybowskim w Warszawie. Od 1905 roku należał do PPS, od 1906 r. do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Absolwent gimnazjum filologicznego w Kielcach.
W roku 1911 ukończył Wydział Medyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Praktykował jako lekarz w Sosnowcu.
Od 1914 w Legionach Polskich, latem 1917 został internowany w Beniaminowie. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców w Zagłębiu Dąbrowskim.
W 1919-1920 w wojnie polsko-bolszewickiej służył jako szef grup sanitarnych dywizji, potem armii. Od 1924 roku generał brygady oraz szef służby zdrowia armii. Odbył kilkumiesięczny kurs w wyższej szkole wojennej Ecole Superieure de Guerre w Paryżu.
Będąc oddanym zwolennikiem Józefa Piłsudskiego, po przewrocie majowym zajmował stanowiska w rządzie. Od 13 maja do października 1926 roku został Komisarzem Rząduu (w randze wojewody) dla Warszawy (mianowany przez gen. Orlicz-Dreszera głównodowodzącego zamachem majowym), z zadaniem utrzymania porządku. Przez ustępującego ministra spraw wewnętrznych Młodzianowskiego wskazany na następcę; kierował resortem przez 3 lata. Ponownie został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Piłsudskiego od czerwca 1930 roku. Jako zwierzchnik wojewodów i starostów przygotował dla Piłsudskiego materiały obciążające przywódców Centrolewu. Podpisał nakazy aresztowania opozycyjnych posłów osadzonych w twierdzy brzeskiej. Przygotował częściowo sfałszowane tzw. "wybory brzeskie". Poseł na Sejm RP od 1930.
Od 23 czerwca 1931 roku drugi wiceminister spraw wojskowych i szef Administracji Armii (odpowiedzialny za finanse).
Od 13 maja 1936 pełnił urząd Premiera RP; wysunięty na to stanowisko przez Rydza-Śmigłego jako kandydatura przejściowa, utrzymał się najdłużej w II RP na stanowisku premiera. Był jednocześnie ministrem spraw wewnętrznych. Stworzył specjalne oddziały odwodowe policji, wyspecjalizowane w rozbijaniu zgromadzeń bez użycia broni palnej.
Opuścił stolicę 7 września 1939, a 30 września złożył dymisję.
W czercu 1940 zbiegł z Rumunii do Turcji, od listopada 1940 roku do końca wojny przebywał w Palestynie. W latach 1943-1945 był szefem służb sanitarnych. Po wojnie, od 1947 przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 31 sierpnia 1962 w Londynie.
Jako minister spraw wewnętrznych w rządzie Piłsudskiego wydawał rozporządzenia o poprawie higieny, m.in. o obowiązku budowania ubikacji na wsiach, nazwanych następnie od jego imienia "sławojkami". Ubikacje te miały poprawić stan higieniczny zacofanej wsi polskiej. Dbał też m.in. o poprawę bezpieczeństwa pożarowego na wsiach. Napisał książkę: "Strzępy meldunków", relacjonującą jego kontakty z J. Piłsudskim.