Enceladus (księżyc)

! bgcolor="#ffc0c0" colspan=2| Odkrycie

! bgcolor="#ffc0c0" colspan=2| Charakterystyka  orbita|orbity 
 '''( J2000 
)'''

Enceladus

Kliknij obrazek aby go powiększyć
Odkrywca	William Herschel
Data odkrycia	1789
Min. odległość od planety	237 070 km
Maks. odległość od planety	238 970 km
Mimośród	0.0001
Okres orbitalny	32h53m07s
Nachylenie do ekliptyka|ekliptyki	0.01°
Charakterystyka fizyczna
Wymiary	512×494×490 km
Masa	8.6×1019 kilogram|kg
Średnia gęstość	1.3 g/cm3
Grawitacja na powierzchni	0.079 m/s2
Okres rotacji	32h53m07s
Nachylenie osi do orbity	0°
Albedo	0.99
Atmosfera	brak
Obserwacje
wielkość gwiazdowa|Maks. jasność obs.	11.8 magnitudo|m

Enceladus to jeden z księżyców Saturna, odkryty razem z Mimasem w 1789 roku przez Williama Herschela. Jego nazwa pochodzi od mitologicznego Enkeladosa - sturękiego, który został przygnieciony przez Zeusa górą Etna. Oznaczany jest też jako Saturn II.

Orbita i budowa

Powierzchnia Enceladusa jest stosunkowo młoda, bogata w twory takie jak kratery, gładkie równiny oraz rozległe szczeliny i grzbiety. Przypuszcza się, że ukształtowała się ok. 100 milionów lat temu wskutek wydobywania się wody z wnętrza księżyca. Pokrywający ją świeży, czysty lód sprawia, że Enceladus ma największe albedo ze wszystkich obiektów w Układzie Słonecznym - odbija on ponad 99% padającego nań światła. Niewielka ilość pochłanianej energii słonecznej powoduje, że temperatura powierzchni tego księżyca wynosi zaledwie -201°C.
Wielkość Enceladusa nie jest na tyle duża, by zachodzące w jego wnętrzu reakcje rozpadu pierwiastków promieniotwórczych mogły obecnie dostarczać znaczące ilości energii. Jednak występujące na powierzchni księżyca pęknięcia, szczeliny i inne deformacje terenu świadczą, że jego wnętrze wciąż pozostaje ciekłe, pomimo że powinno ostygną już dawno temu. Źródłem ciepła może być tutaj grzanie pływowe, wynikające ze złożenia (rezonansu) okresu orbitalnego Enceladusa z innym księżycem, Dione, w stosunku 1:2.
Enceladus jest prawdopodobnie źródłem przynajmniej części materii pierścienia E Saturna. Materia taka opada na planetę w ciągu najwyżej kilku tysięcy lat, co dowodzi bardzo niedawnej aktywności księżyca, choć możliwe też, że pierścienie są zasilane odłamkami powstałymi podczas zderzeń księżyców z niewielkimi meteoroidami.

Loty do Enceladusa

Przeloty sondy Cassini 17 lutego, 9 marca 2005 pozwoliły zbliżyć się odpowiednio na 1167 i 500 km, odkrywając jednocześnie cienką atmosferę i rejestrując tysiące cząsteczek kosmicznego pyłu wokół satelity. Podczas bliskiego przelotu sondy 9 marca 2005, wykonano bardzo szczegółowe fotografie, pokazujące wielką różnorodność jego powierzchni. Zdjęcia te mogą pomóc w odtworzeniu sekwencji procesów geologicznych, które zachodziły na powierzchni księżyca przez miliony lat. Enceladus tak zainteresował naukowców, że zdecydowali się skorygować trasę Cassiniego tak, aby podczas kolejnego (14 lipca) przelotu sonda zbliżyła się do księżyca na odległość zaledwie 175 km. Będzie to największe zbliżenie podczas czteroletniej misji Cassiniego.