Budowa broni palnej

Rodzaj celownika wykorzystującego zjawisko kolimacji, czyli uzyskiwania wiązki światła o niskiej rozbieżności. Pierwszy taki celownik opracował w latach 60. XX w. szwedzki wynalazca N. Ruder. Był to celownik określany obecnie jako nieprzeźroczysty celownik kolimatorowy. Celownik kolimatorowy nieprzeźroczysty zbudowany jest z korpusu wewnątrz którego znajduje się źródło światła (obecnie najczęściej dioda laserowa) i układ optyczny, który kolimuje wiązkę światła.

Kawałek cieńkiej tkaniny lnianej lub bawełnianej służący, po uprzednim natłuszczeniu, do owinięcia kuli podkalibrowej stosowanej w broni ładowanej odprzodowo. Flejtuch zazwyczaj ma kształt okrągły o średnicy ponad dwu średnic kuli dla której jest przygotowany. Nazwa pochodzi o zbitki niemieckich słów fliegen – latać i tuch – chusteczka, szmatka. Flejtuch wylatuje z lufy razem z kulą i spada parę metrów od strzelca.

Produkty spalania ładunku miotającego (prochu czarnego lub bezdymnego) w lufie. W momencie powstawania temperatura gazów prochowych (powstałych z prochu bezdymnego) sięga 2500-3500 K, w chwili opuszczenia lufy przez pocisk jest już niższa i wynosi ok. 2000 K. Ciśnienie gazów prochowych zależy od żywości i charakterystyki prochu. Skład gazów prochowych zależy od rodzaju prochu. W przypadku prochów bezdymnych głównymi składnikiami są: tlenu, metanu, i amoniaku.

To spiralne nacięcie na powierzchni walcowej, zewnętrznej lub wewnętrznej. Komplementarne gwinty wewnętrzny i zewnętrzny mają tak dobraną geometrię, iż dokładnie pasują do siebie. Ruch obrotowy elementu z gwintem zewnętrznym powoduje przesuwanie się tego elementu w głąb elementu z gwintem wewnętrznym. Gwint może być interpretowany jako równia pochyła nawinięta na powierzchnię walcową.

Odrzut broni palnej, nazywane czasami osłabiaczem odrzutu. Działanie hamulca wylotowego polega na wytworzeniu siły o przeciwnym zwrocie niż siła wywołująca odrzut. Wykorzystuje się do tego efekty dynamiczne wypływu gazów prochowych (ciśnienie dynamiczne lub ciąg gazów prochowych). Hamulce wylotowe akcyjne wykorzystują siłę ciśnienia dynamicznego wypływających z lufy gazów prochowych.

Najmniejsza średnica przewodu lufy broni palnej. Pod uwagę nie bierze się zakończenia lufy, które np. może rozszerzać się lejkowato w garłaczu. Jednostki: XIX w. , aktualnie dla broni gładkolufowej – oznacza liczbę pocisków kulistych, które można odlać z 1 ołowiu (np. kaliber 12); milimetry, np. 7,62 mm, 9 mm, 37 mm, 125 mm (najpowszechniejszy sposób podawania kalibru); cale i linie (1 linia = 0,1 cala).

Jest częścią zamka klinowego. Ma kształt graniastosłupa z owalnym wycięciem z prawej strony. Tylna powierzchnia oporowa ma nachylenie w stosunku do przedniej płaszczyzny (lustra klina) i odpowiada nachyleniu powierzchni oporowej nasady zamkowej, dzięki czemu klin przy ruchu w prawo (przy zamykaniu) dosyła nabój do komory nabojowej. Na górnej i dolnej powierzchni klina przymocowane są krzywki.

Jest to tylna część przewodu lufy, w której umieszcza się nabój. Ma najczęściej kształt ściętego stożka lub kilku stożków. .

# podstawa działa, służąca do jego transportu. # wagon kolejowy, służący do transportu samochodów. # samochodów osobowych. Często jest wyposażona we wciągarkę ułatwiającą załadunek uszkodzonych pojazdów. Może również pełnić rolę pojazdu pomocy drogowej. Zobacz także: motylek na lawecie na lawecie ciągniętej przez Żuka(zdjęcie z Allegro).

:To jest artykuł o urządzeniu wystrzeliwanym z broni. Jeżeli szukasz informacji o firmie zbrojeniowej, znajdziesz je w artykule Zakłady Amunicyjne Pocisk Sp. Akc. Pocisk to ciało wystrzeliwane z broni motającej. Pociski są zwykle aerodynamiczne, wydłużone, a w przekroju okrągłe, wykonane z twardych i gęstych materiałów, najczęściej metali. Nim wynaleziono lufy gwintowane nadające pociskowi ruch obrotowy pociski miały kształt sferyczny i nazywano je kulami.

W broni czarnoprochowej ładowanej odprzodowo element wciskany do lufy, oddzielający ładunek prochowy od kuli. Przybitka zagęszczała ładunek prochowy i zwiększała jego siłę wybuchu. Przybitki wykonywano z różnych materiałów np. : kawałków tkaniny, papieru (np. używano do tego tutek papierowych w których był odmierzony ładunek prochu) lub w postaci krążków o średnicy zbliżonej do kalibru lufy, wyciętych z filcu, grubej tektury lub podobnych materiałów.

Zamek to część broni palnej. Początkowo, w broni odprzodowej zamek służył jedynie do zapalenia prochu i spowodowania wystrzału. Obecnie, w broni odtylcowej zamek jest elementem konstrukcyjnym służącym do zamykania i otwierania przewodu lufy od strony tylnej (wlotowej), w celu załadowania naboju. W zależności od konstrukcji, pełni funkcje: odpalenia naboju, ryglowania lufy, wyciągnięcia łuski, przeładowania broni.

(zamek ślizgowoobrotowy) broni powtarzalnej i jednostrzałowej którym przy przeładowaniu należy wykonać cztery ruchy: #obrót - następuje odryglowanie #ruch do tyłu - usunięcie łuski z komory nabojowej #ruch do przodu - dosłanie następnego naboju do komory nabojowej #obrót - zaryglowanie Obecnie większość karabinów powtarzalnych posiada zamki czterotaktowe. .

Służy do otwierania i zamykania przewodu lufy od strony wlotowej.

Służy do otwierania i zamykania przewodu lufy od strony wlotowej. Jego zadanie polega na utrzymaniu łuski w komorze nabojowej podczas strzału i uszczelnieniu komory nabojowej w celu zapewnienia odpowiedniego ciśnienia gazów prochowych wyrzucających pocisk. Zamek swobodny stosowany jest w prawie wszystkich pistoletach maszynowych i pistoletach na słaby nabój np Makarowa. Zapobiega przedwczesnemu wysunięciu się łuski podczas strzału dzięki wykorzystaniu bezwładności odpowiednio dużej masy własnej.