Broń historyczna

Dawny sposób umieszczenia dział na okręcie, polegający na ustawieniu ich na pokładzie w kierunku na obie burty. W ten sposób, działa strzelały w przybliżeniu prostopadle do osi podłużnej okrętu, z niewielką możliwością zmiany kąta ostrzału w poziomie. Lufy dział wystawały na zewnątrz burt przez zamykane furty działowe. Po wystrzale, działa na skutek odrzutu cofały się do wnętrza kadłuba, co umożliwiało ich załadowanie odprzodowe.

Zdalnie sterowana Niemców podczas II wojny światowej. Było to lekko opancerzony (przed ogniem karabinowym) pojazd o napędzie gąsienicowym. Początkowo był napędzany silnikami elektrycznymi, w późniejszych wersjach silnikiem spalinowym. W przedniej części znajdował się ładunek wybuchowy, w środkowej napęd, a z tyłu bęben z trójżyłowym kablem, za pomocą którego sterowano pojazdem oraz detonowano go.

Grot, żeleźce ostre, najczęściej metalowe zakończenie strzał, broni drzewcowej oraz drzewc chorągwi czy innych znaków wojskowych. Groty mogły być płaskie, trójkątne lub czworokątne, przeznaczone do zadawania ran szarpanych, ciętych lub kłutych. Groty strzał nierzadko posiadały zadziory skierowane ku drzewcu, które utrudniały wyjęcie strzały z ciała, powodując jednocześnie większe obrażenia.

Jednoosiowy pojazd konny służący do przewożenia amunicji w artylerii. Zobacz też: przodek, Działon, Bateria, Dywizjon, Działo. .