Bitwy starożytności

Bitwa w pobliżu wysp Paksoj miała miejsce w roku 229 p. n. e. Po śmierci króla Macedonii Demetriusza, gdy Rzym był w trakcie przygotowań do wielkiej ofensywy przeciwko iliryjskiej królowej Teucie, ta - nieświadoma rzymskich przygotowań - wiosną roku 229 p. n. e. wyprawiła flotę przeciwko Korkyrze. Podczas rejsu odłączona eskadra, która zawinęła do Apollonii i Dyrrachion zwrócili się o pomoc do Związków Etolskiego i Achajskiego.

(wojny Koryntu z Korkyrą, która toczyła się w latach 435-433 p. n. e. W starciu flota koryncka - 150 okrętów (straty - 30 zatopionych i uszkodzonych) zwyciężyła flotę Korkyrejczyków - 110 okrętów (straty - 70 okrętów i 1000 ludzi), ale Koryntczycy wycofali po przypłynięciu 10 okrętów ateńskich, nie chcąc podejmować walki z jednym z najpotężniejszych państw greckich. .

Miała miejsce w roku 535 p. n. e. Gdy w około Kartagińczycy ulegli Fokajczykom (Grekom z miasta Etruskach, którzy wówczas również stanowili potęgę morską. Helleńska kolonizacja brzegów południowej Italii oraz Sardynii i Korsyki była dla nich, podobnie jak dla Kartagińczyków, przeszkodą w swobodnej ekspansji na morzu. Sytuacja ta stała się główną przyczyną działań wojennych w roku 535 p.

Miała miejsce w roku 201 p. n. e. . W jej wyniku flota Rodejczyków i Pergamończyków (straty: 130 zabitych) zwyciężyła macedońską flotę Filipa (straty: 9000 zabitych). .

(trzeciej wojny syryjskiej, która toczyła się w latach 246-241 p. n. e. Zakończyła się ona zwycięstwem floty z egipską flotą, którą dowodził Chremonides. .

Rozegrała się we wrześniu Persów ze Spartanami. (400-387 p. n. e. ) Po porażce pod Aigospotamoi (Ateńczykami Konon zbiegł na czele zaledwie 8 okrętów na Cypr. Tutaj wraz z perskim satrapą Farnabazosem objął dowodzenie nad flotą perską, którą skierował przeciwko Spartanom. Spotkanie obu flot nastąpiło pod Knidos i skończyło się całkowitym unicestwieniem floty Spartan. .

(zwana także bitwą pod Efezem) miała miejsce w roku wojny Rzymian z Seleukidami (192-188 p. n. e. ). W starciu tym flota Rzymian - 75 okrętów, Pergamończyków - 24 okręty i Kartagińczyków - 6 okrętów pod wodza Liviusza (1 okręt stracony) zwyciężyła siły Seleukidów - 70 okrętów pod wodzą Polyksenidasa (straty: 10 okrętów zatopionych i 13 zdobytych przez Rzymian). .

Miała miejsce w roku 474 p. n. e. W starciu flota syrakuzańska w sojuszu z Lokrami italskimi pod dowództwem Hierona I rozgromiła siły Etrusków. Zobacz też: bitwy morskie.

(obecne rzymską pod wodzą Gajusza Duiliusza a flotą kartagińską dowodzoną przez Hannibala Gisco w I wojny punickiej. Przygotowania Hannibal ze swoją flotą, liczącą 130 okrętów, wypłynął z Panarmos i po dotarciu do przylądka Mylae, zaczął pustoszyć tereny północno-wschodniej Sycylii. Zamiarem jego było sprowokowanie przeciwnika do walnej bitwy morskiej i w jej rezultacie zniszczenie świeżo wybudowanej floty rzymskiej.

We wrześniu Drugiego Ateńskiego Związku Morskiego pod dowództwem Chabriasa a flotą spartańską pod wodzą Pollisa.

Miała miejsce w roku 440 p. n. e. Starcie zakończyło się zwycięstwem floty ateńskiej – 44 okręty pod wodzą Peryklesa nad flotą z Samos – 70 okrętów. Zobacz też: słynne bitwy. .

Na Sycylii rozegrała się między flotą rzymską konsulów Marka Atyliusza Regulusa i Lucjusza Manliusza Wulsona a flotą kartagińską dowodzoną przez I wojny punickiej. Zamiary stron Rzymianie kosztem wielkich nakładów sił i środków stworzyli olbrzymią flotę w celu zaatakowania samej Kartaginy i zakończenia przedłużającej się, wyniszczającej wojny. Kartagińczycy, wiedząc o przygotowaniach rzymskich, pragnęli nie dopuścić do inwazji na swoją metropolię i ostatecznie zniszczyć flotę przeciwnika, zdobywając trwałą przewagę na morzu.

Miała miejsce około roku 1209 p. n. e. Stoczyły ją flota egipska z flotą tak zwanych ludów morza. Starcie zakończyło się zwycięstwem Egipcjan. .

Była to bitwa lądowomorska między siłami ateńskimi pod wodzą Kos, satrapy wojny Aten ze sprzymierzeńcami w 357 p. n. e. Chcąc wymusić posłuszeństwo dawnych sojuszników Ateńczycy wysłali flotę 60 okrętów, przewożących najemną armię desantową. Siły inwazyjne wylądowały na wyspie Chios i rozpoczęły oblężenie stolicy od strony lądu i morza. Armią lądową Aten dowodził Chares, siłami morskimi - Chabrias.

Miała miejsce w roku Macedończykami i Fokijczykami. W roku Filipa II wkroczyły do Tesalii, gdzie podjęły działania przeciwko Likofrontowi z Feraj. Tutaj na jego drodze stanął wódz fokijski Onomarchos z 500 jeźdźcami i 20 000 hoplitów, w większości najemników. Zamierzał on zająć tereny pomiędzy Feraj a zatoką Pagsaj, gdzie chciał połączyć się z siłami Likofranta. Popełnił jednak błąd maszerując przez Krokusowe Pole na wybrzeżu, gdzie czekał na niego Filip z 3000 jazdy i 20 000 piechoty.