, inaczej krzyże pojednania, to monolityczne, proste i surowe kamienne formy w kształcie krzyża wznoszane przez zabójców w miejscu, w którym dokonało się morderstwo. Zwyczaj ten przywędrował do Polski ze zachodu, a panował w niej prawdopodonie od Niemczech. Niektóre źródła podają informacje o rzekomych trzech tysiącach zaginionych krzyżów. Na terenie samej Polski zanotowano ok.

To małe, krótkotrwałe państwo założone przez krzyżowców podczas I wyprawy krzyżowej (99) na terenie Syrii i Palestyny. Było ono lennem stolicy apostolskiej. Nazywane często I europejska kolonią było realizacją klasycznego ustroju lennego o bardzo rozbudowanych zależnościach feudalnych. Było ono wewnętrznie i zewnętrznie (z przyległymi państwami utworzonymi przez przywódców krucjat) skłócone.

Kwarta jednostka wagowa stosowana w średniowieczu głównie na Śląsku. Znana również w Małopolsce i Wielkopolsce. Kwarta to 1/4 skojca (stąd nazwa) czyli 1/96 grzywny. Waga - ok. 2,04 g. Na Śląsku pod koniec XIII wieku zaczęto bić odpowiednik monetarny kwarty - kwartnik. .

(l. m. latyfundia) wielka posiadłość ziemska zwłaszcza w starożytnym średniowieczu. Zobacz też: kolonat. .

(łac. feodum) to w systemie feudalnym posiadłość nadawana przez seniorów, którzy starali sie przeciwdziałać przekazywaniu swych ziem osobom niekompetentnym. W czasach późniejszych wlasnośc lenna stała sie dziedziczna, co spowodowało wzmocnienie i ugruntowanie związków pomiedzy seniorem i jego wasalami. Lenno początkowo było nadawane jako wynagrodzenie za służbę wojenną. W czasach późniejszych zaczęto stosować bardziej precyzyjne przeliczniki, przykładowo liczba rycerzy wystawianych przez wasala seniorowi była proporcjonalna do obszaru lenna.

(Włoch z XIII wieku. .

Stosowana w wiekach średnich zasada dziedziczenia dóbr bądź władzy przez najstarszego członka rodu, bez względu na stopień pokrewieństwa ze zmarłym. .

To łączna nazwa wszystkich krucjat prowadzonych od X do XII wieku w celu przejęcia kontroli przez chrześcijan nad Palestyną, a w szczególności nad Jerozolimą. Uczestników wypraw krzyżowych nazywa się zbiorczo krzyżowcami. Przyjmuje się, że wypraw krzyżowych było 7. Były to: Frankońskich i Normańskich - zakończona powstaniem Królestwa Jerozolimskiego. Ludwika VII i cesarza Niemiec Konrada III, zakończona totalną porażką.

Utrata Akki w roku chrześcijan zakończyła panowanie Franków na ziemiach syryjskich. Była to największa strata chrześcijańskiego świata w Ziemi Świętej. Oblężenie miasta rozpoczęło się w dniu Wenecjan i Pizańczyków a także rycerzy francuskich i angielskich. Muzułmanie zasypali mury miejskie pociskami z katapult, wyrządzając bardzo poważne straty obrońcom. Kilkakrotnie szpitalnicy dokonywali wypadów z miasta, jednak te kończyły się niepowodzeniem.

Historyczne państwo mongolskotatarskie, założone ok. stolicą w Morza Czarnego i dorzecza Wołgi i Kamy, przy uzależnieniu wszystkich księstw ruskich. Na początku XV w. rozpadło się na syberyjski, kazański, krymski, uzbecki i inne. Nazwa pochodzi od żółtej barwy namiotów ordy. .

Wędrowny śpiewak, twórca piosenek i poezji; występował w średniowieczu w Europie. W ściślejszym znaczeniu poeta dworski tworzący w płd. Francji (XI–XIII w. ) w języku staroprowansalskim, często komponujący muzykę do swoich poezji i pieśni o tematyce miłosnej. .

Wojownik walczący konno lub pieszo posiadający specjalny status społeczny, którego postępowanie opierało się na specjalnym etosie ( herbu), zobowiązany w zamian do pełnienia służby wojskowej; za ramy czasowe epoki rycerskiej w Europie historycy na ogół przyjmują okres pomiędzy wiekiem X a XV, w późniejszych czasach posługiwanie się określeniem rycerz (rycerski) ma już raczej charakter symboliczny; szlachcic, żołnierz stanu rycerskiego.

Zobacz: Siedem sztuk wyzwolonych

,[niem. < łac.

Zobacz: Wyprawy krzyżowe