To termin określający epokę historii i kultury europejskiej utworzony z łacińskiego medius aevus. Epoka ta trwała od ok. V-VI wieku
do przełomu XV/XVI wieku. Granice czasowe średniowiecza nie są ściśle ustalone, szczególnie w przypadku granicy początkowej (zobacz: Cesarstwa Rzymskiego i wędrówek ludów, do początków Renesansu. Średniowiecze jest trzecią z kolei epoką.
Za koniec średniowiecza przyjmuje się najczęściej różne daty: Gutenberga (ok.
Wyprawa rycerstwa zachodnioeuropejskiego, która zapoczątkowała okres wypraw krzyżowych.
Miała ona miejsce w latach papieża Urbana II i cesarza Bizancjum, Aleksego I Komnena. Jej celem było odebranie niewiernym Świętego Miasta - Jerozolimy, do której wstępu chrześcijanom utrudniał sułtanat seldżucki.
(lenna przez seniora wasalowi, odbywająca się po złożeniu hołdu lennego przez wasala. Podczas inwestytury wasal klękał i otrzymywał od seniora przedmiot symbolizujący przekazywane lenno - najcześciej w formie sztandaru, lancy, dokumentu zawartej umowy oraz bryłki ziemi.
W przypadku duchowieństwa - biskup lub opat musieli składać przysięgę lenną na wierność swemu seniorowi, który dawał im pierścień i pastorał będące oznakiem godności.
Stolica państwa Chazarów, położona w pobliżu ujścia Wołgi do Morza Kaspijskiego. Miasto założone w 1 połowie Chazarów) oraz jeden sędzia dla pogan.
Miasto Itil zostało zniszczone podczas najazdu Światosława I w 965 i od tego czasu rozpoczął się jego upadek. .
(zm. Królestwa Jerozolimskiego 1176—1200.
Joscelin III otrzymał od króla ziemię w okolicach Akki. Nosił po śmierci ojca (hrabiego Edessy, jednakże od 1149 hrabstwo już nie istniało. Od 1180 do 1184 był ambasadorem królestwa w Bizancjum. .
(zm. hrabia Edessy (1131—1149).
Joscelin II był czwartym i ostatnim władcą Hrabstwa Edessy. Jego syn Joscelin III nosił tylko sam tytuł hrabiego Edessy. .
Hrabia Edessy (1118—1131).
Joscelin I był bliskim współpracownikiem Baldwina II. W 1131 przekazał hrabstwo Edessy synowi kiedy odniósł poważne rany w bitwie. .
To język jakim posługiwali się Sasi i Anglowie we wczesnym średniowieczu. Bardzo wcześnie rozpadł się on na dwie formy, które rozwinęły się w Anglii w Niemczech w język dolnoniemiecki.
Zobacz też: język (mowa). .
Jedno z pierwszych państw słowiańskich w historii. Zostało założone przez plemię Karantan, osiadłe na terenach dzisiejszej Austrii i Słowenii. Jego początki są nieznane. Niektórzy historycy przypuszczają, że istniało już w Franków. Zachowała słowiańską dynastię i pewną odrębność do lat dwudziestych IX wieku, czyli do upadku powstania Ljudevita posawskiego, w którym Karantanie również wzięli udział.
(Karyntianie, Chorutanie, łac. Carantani) - plemię słowiańskie zamieszkujące od VI/Karyntię. Zwani również Słowianami alpejskimi. Stworzyli własne państwo, Karantanię. Od VIII wieku w źródłach występuje nazwa Carantani na określenie mieszkańców Karyntii.
Zobacz też: Słowianie.
Był to ciężki kawalerzysta w czasach starożytnych i w średniowieczu. Termin wywodzi się z języka greckiego i oznacza pokryty, osłonięty, opancerzony. Jeźdźców takich używali m. in. Ormianie, Rzymianie i Bizantyjczycy.
Katafrakci używali specjalnie hodowanych ciężkich koni bojowych. Ich opancerzenie najczęściej stanowiła włócznię, ciężki miecz oraz łuk. Nierzadko opancerzone były również konie.
To organizacja miastach średniowiecznej Europy. Powstawały one w skutek uniezależnienia się miasta od feudała na podstawie ugody z nim lub po zbrojnym powstaniu przeciwko niemu.
Najstarsze formy komun miejskich (w Włoch i nawiązywały do tradycji rzymskich. Opierały się one na ustroju konsularnym (władza oligarchicznej rady z wybieranym urzednikiem- Polsce, w Czechach i na Węgrzech.
(Constantius) (? Honoriusza. Dzięki niemu zostali pobici uzurpatorzy Konstantyn III, Konstans II i Maksymus. W nagrodę za zwycięstwa cesarz Honoriusz dał mu za żonę swoją siostrę Gallę Placydię i uczynił z niego współcesarza (w 421). .
To popularna nazwa świętej wojny prowadzonej przez chrześcijan przeciw niechrześcijanom w celu zmuszenia ich siłą do przyjęcia wiary chrześcijańskiej lub odzyskania terytoriów o znaczeniu religijnym takich jak Palestyna.
Najbardziej znanymi krucjatami były:
XI, XII i XIII wieku w celu odzyskania dla chrześcijaństwa Palestyny, a zwłaszcza Jerozolimy.
X do XV wieku na Półwyspie Iberyjskim przeciw istniejącym tam państwom arabskim.
Zorganizowana w krucjat, pielgrzymka dzieci z terenów zachodniej Europy do Ziemi Świętej, w celu oswobodzenia jej z rąk Muzułmanów. U podstaw tej krucjaty legła wiara w możliwość pokonania wroga siłą czystych dziecięcych serc.
W krucjacie brało udział około 30 tysięcy dzieci. Grupa pielgrzymów z Niemiec dotarła, zdziesiątkowana podczas przejścia przez Włoch. Tam dzieci, których nie miał kto przewieźć do Ziemi Świętej, rozproszyły się po Italii.