Wyspa Świętej Heleny (
Saint Helena Island) –
wyspa wulkaniczna, położona na
Oceanie Atlantyckim, około 1900 km na zachód od południowo-zachodniego
wybrzeża Afryki. Stanowi najbardziej ludną część
brytyjskiej kolonii Święta Helena - zamieszkuje tu blisko 6 tys. osób, z tego co czwarty w głównym mieście i porcie
Jamestown. Powierzchnia
wyspy wynosi 122
km².
Wyspa została odkryta 21 maja 1502 przez
portugalskiego żeglarza Joao da Nova. Nazwał ją imieniem
św. Heleny, matki
Konstantyna Wielkiego, której święto wypadało tego dnia.
Do 1673 prawie połowę mieszkańców stanowili importowani
niewolnicy, ale między 1826 a 1836 wszyscy oni zostali uwolnieni. Wyspa była w okresie od 18 października 1815 do 5 maja 1821 miejscem zesłania, a w końcu i śmierci
cesarza Napoleona Bonapartego. Od połowy XIX w. zajęta i zasiedlona przez
Kompanię Wschodnioindyjską stała się brytyjską kolonią.