Wyporność to podstawowy parametr określający wielkość
okrętów wojennych, rzadziej innych jednostek pływających. Wyporność jest miarą siły wyporu, określa masę wody wypartej przez zanurzoną część okrętu zgodnie z
prawem Archimedesa (objętość zanurzonej części okrętu pomnożoną przez ciężar właściwy wody). Miarą wyporności jest
tona (tona angielska = 1016 kg).
Wyporność okrętu zmienia się w zależności od jego aktualnej masy, dlatego wyróżnia się przede wszystkim:
- wyporność okrętu pustego (bez zapasów, ładunków, paliwa i amunicji)
- wyporność standardową (okręt z załogą, amunicją, zapasami itp. ale bez paliwa i wody kotłowej)
- wyporność pełną (bojową) (wypornośc standardowa z pełnym zapasem paliwa i wodą kotłową)
- wyporność maksymalną (największą dopuszczalną wyporność, przy przyjęciu na okręt dodatkowych ciężarów)
Najczęściej podawana jest
wyporność standardowa - pojęcie to zostało wprowadzone na konferencji waszyngtońskiej w 1922 jako ujednolicony sposób mierzenia cieżaru okrętów. Pojęcie to zastąpiło tzw. wyporność normalną, mierzoną różnie w poszczególnych flotach. Jako jednostkę wyporności standardowej czasami dla odróżnienia podaje się tony standardowe (ts) lub tony waszyngtońskie (tW).
Wielkość
statków cywilnych określa się przez pojemność brutto (
BRT) i netto (
NRT) oraz
nośność statku (
DWT).
Zobacz też:
