.html,Wilhelm-1-of-germany.jpg)
Wilhelm I znany był powszechnie pod przydomkiem „księcia kartaczy“ (Kartatschenprinz), jaki przylgnął do niego po stłumieniu powstania w Wielkim Księstwie Badenii w kwietniu 1848 oraz - w aluzji do średniowiecznego cesarza Fryderyka I „Barbarossy“ - Barbablanca („biała bródka“).
W latach 1858-61 zastępował swego ciężko chorego brata Fryderyka Wilhelma IV w sprawowaniu władzy, w 1861 roku koronowano go w Berlinie na króla Prus. Z jeszcze większym honorem spotkał się dzięsięć lat później (18 stycznia 1871) po zwycięstwie Prus w wojnie z Francją - w podparyskim Wersalu obwołano go cesarzem Niemiec. Żywot swój zakończył w „roku trzech cesarzy“ (1888). Podobnie jak Otto von Bismarck nie krył swej przynależności do loży wolnomularskiej.
Dzieciństwo i młodość
Wilhelm był drugim synem Fryderyka Wilhelma III i królowej Luizy z dynastii meklemburskiej. Wychowywaniem kronprinca - zgodnie z obowiązującymi wówczas trendami - zajmował się niejaki Johann Friedrich Gottlieb Delbrück - rektor szkoły pedagogicznej w Magdeburgu. Już w wieku 10 lat został mianowany oficerem przez swego ojca (po pamiętnej klęsce pod Jeną i Auerstadt). W 1814 uczestniczył w kampanii antynapoleońskiej, podczas której otrzymał Pruski Krzyż Żelazny. Po pobycie we Francji zajmował się dowodzeniem jednym z batalionów w Szczecinie, po czym spotykały go kolejne awanse w wojskowości.Po rozstaniu z Elizą Radziwiłłówną zaręczył się w 1830 roku z księżniczką Augustą von Sachsen-Weimar - córką Wielkiego Księcia Sasko-Weimarskiego
Książę Prus
Po śmierci swego ojca w 1840 roku otrzymał tytuł księcia Prus (tytuł królewski zarezerwowany był dla starszego brata), awansowano go do funkcji generała infanterii. Podczas tzw. Wiosny Ludów optował za nadaniem Prusom nowoczesnej konstytucji, zdecydowanie wypowiadał się jednak przeciw zbrojnym powstaniom i zamieszkom. Wypowiedział się również za bezwględnym stłumieniem powstania w Berlinie (marzec 1848) poprzez ostrzelanie miasta kartaczami (rodzaj ówczesnych armat), podobnie jak miesiąc później w przypadku Badenii. Złośliwi dziennikarze nie zapomnieli mu tego i od tego czasu funkcjonuje w zbiorowej pamięci jako król kartaczy (Kartatschenkönig).Po 1848 roku jego osoba spotykała się w Prusach z tak nieskrywaną niechęcią, że brat Fryderyk Wilhelm IV doradził mu wyjazd do Londynu. W Anglii zapoznał się z wieloma politykami i działaczami, m.in. Russellem, Peelem, księciem Albertem, z którymi wymieniał swoje spostrzeżenia odnośnie sytuaucji w Niemczech. Po dwóch miesiącach wrócił do Prus, gdzie został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Po paru miesiącach porzucił jednak mandat i wrócił do swego ulubionego Poczdamu. Miał swój udział w tworzeniu nowego, porewolucyjnego rządu Prus. W 1849 roku zajmował się tłumieniem powstania w księstwie Badenii (pełnił tam funkcję dowódcy armii), po czym mianowano go wojskowym gubernatorem Nadrenii-Westfalii.
Nowa era
Po stłumieniu rewolucji 1848 zmienił swój polityczny image, tak że nawet wiele kręgów reformatorskich i liberalnych zaczęło wiązać z nim nadzieję. W 1857 roku został zastępcą chorego psychicznie króla, po 1858 roku mianowano go regentem. Od tego czasu de facto samodzielnie sprawował władzę. W listopadzie 1858 roku powołał osobne Ministerium „Hohenzollern - Nowa Era“, które miało za zadanie zajmować się reformami instytucjonalnymi skostniałego państwa pruskiego. W polityce zagranicznej zasłynął znacznie bardziej krytycznym nastawieniem do Rosji niż zmarły w 1861 roku brat, a w stosunkach wewnętrznych silnym antyklerykalizmem (wymierzonym jednak głównie w katolików), co szczególnie spodobało się ówczesnym liberałom. Opowiadał się również za zreformowaniem i wzmocnieniem wojska.Król Prus
Uroczysta koronacja króla nastąpiła 18 października 1861 roku i od razu Wilhelm przystąpił do pracy w służbie kraju. W polityce wewnętrznej sceptycznie odnosił się do bismarckowskich planów zjednoczenia Niemiec przez walkę z Austrią. W 1866 roku osobiście dowodził wojskiem (w wieku 69 lat!), które odniosło sukces pod Sadową. Krzywo patrzył na dyplomatyczne gry żelaznego kanclerza podczas rozmów pokojowych (żądał m.in. wcielenia do Prus całej Saksonii, co nie w smak było Bismarckowi).Na mocy konstytucji Związku Północnoniemieckiego Wilhelm został prezydentem tego tworu. W polityce wewnętrznej coraz bardziej powracał do ideałów umiarkowanie liberalnych, zwalniając twardogłowych ministrów z okresy wojny prusko-austriackiej. W 1870 roku znów przyszło mu dowodzić wojskiem - tym razem przeciwko Francji
Niemiecki cesarz
Po zjednoczeniu Niemiec, które było w dużej mierze jego udziałem, poświęcił się pracy organicznej na rzecz nowego państwa m.in. założył i promował rozbudowę floty cesarskiej, ograniczając swe zainteresowania reformami w Prusach. W 1872 roku zainicjował spotkanie przywódców trzech mocarstw rozbiorowych w Berlinie, podczas którego zawarto porozumienie wojskowe, jedno z ostatnich zanim państwa „trzech orłów“ pokłócą się i wystąpią w 1914 roku przeciwko sobie.Zamachy
Wilhelm I w trakcie swego panowania stał się obiektem co najmniej trzech zamachów. 14 lipca 1861 omal nie padł ofiarą młodziutkiego studenta Oskara Beckera. Kolejny atak na Jego Cesarską Mość miał miejsce 11 maja 1878 roku z inicjatywy socjaldemokraty Maxa Hödela, który oddał parę strzałów w stronę cesarza i jego małżonki. Trzeci zamach nastąpił 2 czerwca tego samego roku - dokonał go w berlińskim Tiergarten rolnik Karl Nobiling. Dwa ostatnie ataki wykorzystał Bismarck dla wprowadzenia w parlamencie tzw. ustaw antysocjalistycznych, choć nigdy nie dowiedziono związku między sprawcami a organizacjami socjaldemokratów.Cesarz Wilhelm I zmarł w wyniku choroby 9 marca 1888 roku. Tydzień później został pochowany w Mauzoleum w Charlottenburgu.