Przez wieki spierano się, kiedy powinna być obchodzona. Podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono, że będzie się ją obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Wielkanoc jest więc świętem ruchomym: może wypaść najwcześniej 22 marca, a najpóźniej 25 kwietnia. Z dniem Wielkanocy powiązany jest termin większości ruchomych świąt chrześcijańskich, m.in.: Środa Popielcowa, Wielki Post, Triduum Paschalne, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego i inne. Po wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego znów pojawiły się odmienności: w prawosławiu Wielkanoc obchodzi się bowiem zgodnie z kalendarzem juliańskim.
Z obchodami świąt wielkanocnych związanych jest wiele zwyczajów ludowych: pisanki, święcone, śmigus-dyngus, dziady śmigustne, Rękawka, Emaus, walatka, z kurkiem po dyngusie, Siuda Baba, wieszanie Judasza, pogrzeb żuru i śledzia, pucheroki, palma wielkanocna, Jezusek Palmowy.
Metoda obliczenia dnia Wielkanocy (dla lat 1900-2100): niedziela po pierwszej wiosennej pełni Księżyca, wypadającej W + D dni przed 19 kwietnia, gdzie:
{m,n} - reszta z dzielenia m przez n
r - numer roku
W = {11G - 1, 30} dla kalendarz gregoriański|kalendarza gregoriańskiego
lub W = {11G + 3, 30} dla kalendarz juliański|kalendarza juliańskiego
G = {r, 19} - 1
D = 1 jeśli W = 0 lub (W = 1 i G > 11), inaczej D = 0