Terytorium mandatowe

Terytoria mandatowe - terytoria (kolonie) odebrane po I wojnie światowej Niemcom i Turcji i powierzone, uchwałą Ligi Narodów, do administracji państwom zwycięskiej Ententy: Wielkiej Brytanii, Francji lub Belgii, a także Japonii, Australii, i Związkowi Południowej Afryki (ZPA, późniejsza RPA). Państwa te nazywane były mandatariuszami.
Były to:

terytoria mandatowe angielskie: Palestyna, Transjordania, Togo (część zachodnia), Kamerun (część północna), Tanganika (wcześniej Niemiecka Afryka Wschodnia);
terytoria mandatowe francuskie: Syria, Liban, Kraj Hatay, Togo (część wschodnia), Kamerun (część południowa);
terytoria mandatowe belgijskie: Ruanda-Urundi;
terytoria mandatowe japońskie: Mariany, Karoliny;
terytoria mandatowe australijskie: Nowa Gwinea Australijska (wcześniej Ziema Cesarza Wilhelma);
terytoria mandatowe ZPA: Afryka Południowo-Zachodnia (wcześniej Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia).

Po II wojnie światowej terytoria mandatowe przekształcono w terytoria powiernicze ONZ. Jedynie Afryka Południowo-Zachodnia pozostała formalnie terytorium mandatowym, gdyż Republika Południowej Afryki zaanaketowała ją i nie oddała pod powiernictwo ONZ. Pomimo wielu uchwał Zgromadzenia Ogólnego ONZ RPA nie opuściło tego terytorium, aż do roku 1990 - wtedy terytorium to ogłosiło niepodległość i znane jest jako Namibia.