Jako członek Stanów Generalnych i Konwentu w okresie rewolucji francuskiej zainicjował sekularyzację dóbr kościelnych, poparł dyktatorski zamach Napoleona Bonapartego, potem w zmowie z Aleksandrem I, przyczynił się do jego upadku i restauracji Burbonów. Na Konferencji Wiedeńskiej w 1815 wywalczył dla Francji korzystne warunki pokoju, w 1830 przyczynił się do uzyskania korony przez Ludwika Filipa I.