Został wprowadzony dekretem cesarza Franciszka Józefa z 12 marca 1890 jako medal honorowy za wybitną służbę wojskową na rzecz monarchii tak w czasie pokoju, jak i wojny. Przysługiwał jedynie oficerom, jako dowód uznania cesarskiego. Początkowo medal wykonany był jedynie z brązu.
26 marca 1911 wprowadzono srebrny medal Signum Laudis za "wielokrotne działania godne cesarskiej pochwały". Dekret cesarski z 1 kwietnia 1916 wprowadził następnie także "Wielki Medal Zasług Wojskowych" (Große Militärverdientsmedaille), będący złotą wersją Signum Laudis, nadawany za działania szczególnie godne cesarskiej pochwały. Wielki medal nadano jedynie 30 oficerom wyższych rang z armii austro-węgierskiej, niemieckiej i tureckiej (gen. Enver Pasha), z czego czterem dwukrotnie.
13 grudnia 1916 wprowadzono Miecze noszone na wstędze. W kwietniu 1917 zmieniono portret na awersie oraz krój korony na podwójną koronę.
Medal jest w kształcie okręgu, nad którym umieszczona jest korona. Na awersie znajdował się profil głowy panującego cesarza – początkowo Franciszka Józefa, a od kwietnia 1917 cesarza Karola. Średnica medali brązowych i srebrnych wynosiła 30 lub 31 mm, a wielkiego medalu – 38 mm. Medal był zawieszony na trójkątnej wstążce: biało-czerwonej w przypadku medali nadawanych za zasługi bojowe (takiej samej jak Medal za Odwagę) i czerwonej w przypadku medali za zasługi w czasie pokoju. Dekret z 1 kwietnia 1916 wprowadził ponadto metalowe poprzeczki na wstążce, oznaczające kolejne nadania medalu.
 |
Po I wojnie światowej medal ponownie został wprowadzony, tym razem jako odznaczenie czysto węgierskie, 14 czerwca 1922 roku. Zmieniono awers medalu; portret cesarza Franciszka Józefa został zastąpiony dwuramiennym krzyżem świętego Stefana, a podwójna korona monarchii austro-węgierskiej – koroną św. Stefana.
Ostatni medal przyznano 14 lutego 1945.