S-F opisuje wydarzenia umiejscowione w przyszłości wobec czasów autora i opiera się na hipotetycznym rozwoju nauki i techniki. Utwór fantastycznonaukowy zawiera takie cechy jak: specyficzny typ czasoprzestrzeni, neologizmy związane z rozwojem techniki, kontakt z obcą cywilizacją, podróż w czasie, cudowność wynalazków technicznych i odkryć naukowych. Najważniejsza jest hipotetyczna zgodność wydarzeń ze współczesnym stanem wiedzy o nauce i technice. Najbardziej charakterystyczne motywy utworów s-f to przeniesienie akcji do innych galaktyk, zamknięcie jej na pokładzie statku kosmicznego, wędrówka w czasie, kontakt z obcą cywilizacją. Akcja s-f może się jednak również odbywać w całości na naszej planecie w nieznacznie tylko zmodyfikowanych przewidywaniach realiów bliskiej nam przyszłości, czy też w czasie równoległym do naszej rzeczywistości. Tradycje literatury fantastyczno-naukowej sięgają początków XIX w. - Frankenstein Mary Shelley - choć jej prawdziwy początek przypada raczej na lata sześćdziesiąte XIX w. i związany jest z rozwojem zarówno powieści przygodowej jak i techniki - tu najważniejszym autorem jest Jules Verne - Pięć tygodni w balonie (1863), Wyprawa do wnętrza Ziemi (1864). Dzieje w zasadzie już XX-wieczne otwiera Herbert George Wells z Wehikułem czasu (1895) i Wyspą doktora Moreau (1896). Tradycję polskiej s-f stworzył Jerzy Żuławski w utworach: Na srebrnym globie (1903), Zwycięzca (1910), Stara Ziemia (1911).
Najważniejsi polscy twórcy SF
- Jerzy Żuławski
- Władysław Umiński
- Stanisław Lem
- Janusz Andrzej Zajdel
- Rafał A. Ziemkiewicz
- Adam Wiśniewski-Snerg
- Marek S. Huberath
- Jacek Dukaj
- Edmund Wnuk-Lipiński