Miał pochodzenie szlacheckie. W latach 1552-1555 studiował na Akademii Krakowskiej, następnie udał się do Włoch, gdzie w Rzymie w roku 1559 wstapił do zakonu jezuitów. Powróciszy po dwóch latach do kraju zajął się zakładaniem w Polsce kolegiów jezuickich (był między innymi pierwszy rektorem Kolegium w Poznaniu), a także działalnością filantropijną (założył w Krakowie Bank Pobożny dla ochrony ludzi przed lichwą). W Krakowie założył lombard dla ubogich, pierwowzór instytucji charytatywnej. W roku 1564 we Lwowie przyjął święcenie kapłańskie i jako kanonik zaczął działalność kaznodziejską. między innymi przy katedrze Św. Jana w Warszawie. Był wybitnym duszpasterzem Litwy i Białorusi. Zapisał się jako założyciel wielu kolegiów jezuickich, np. w Połocku, Rydze, Dorpacie.
Był pierwszym rektorem akademii jezuickiej w Wilnie (1579-1584). Od 1588 roku przez 24 lata pełnił funkcję nadwornego kaznodzieji Zygmunta III Wazy, który cenił go za wyjątkową osobowość i talenty krasomówcze. Stał się zwolennikiem ograniczenia władzy Sejmu i zwiększenia władzy królewskiej. Piętnował wady polskiej szlachty. Był przeciwnikiem przyjęcia przez Zygmunta III korony szwedzkiej. Był współtwórcą unii brzeskiej.
Dzieła
- Żywoty świętych (1579, ukazało się 8 wydań za życia autora)
- Kazania sejmowe (1597, w rzeczywistości nigdy nie wygłoszone)
- Żołnierskie nabożeństwo (1618)