W swojej twórczości, doskonałej formalnie, nasyconej erudycyjnymi aluzjami wprowadził do poezji francuskiej formy antyczne (ody, elegie czy epopeje) oraz włoskie sonety miłosne inspirowane przez Petrarkę.
W duchu epikureizmu opisywał piękno kobiet, przyrody, a także wysławiał radość życia i ulotność szczęścia.
W jego poezji można również znaleźć echa ówczesnych wydarzeń politycznych, a także napisał niedokończoną epopeję Francjada (La Franciade, 1572).
- Les Amours de Cassandre (1550)
- Odes (1551-1552)
- Le bocage royal (1554)
- Les Hymnes (1556)
- Poèmes (1560-73)
- Discours sur les misères du temps (1560)