Odrodzenie miało swój początek we Włoszech. Później wpływy odrodzenia rozszerzały się na inne kraje europejskie, szczególnie Niderlandy i Niemcy, jednak swoje apogeum osiągnęło we Włoszech.
Odrodzenie powstało stopniowo na tle zmian kulturowych, odchodzenia od wzorców i światopoglądu średniowiecznego. Do sztuki i życia codziennego zaczęły w coraz większym stopniu przenikać wartości laickie; na plan pierwszy zaczęto wysuwać jednostkę ludzką, z jej potrzebami, odczuciami i indywidualnymi dążeniami. (Humanizm).
Charakterystyczną cechą tego okresu był powrót do wartości antycznej Grecji i Rzymu, z ich podziwem dla piękna ludzkiego ciała.
W okresie odrodzenia dynamicznie rozwijała się nauka i technika, a wiedza ludzka dotycząca otaczającego świata znacząco się powiększyła. Bujnie rozwijała się sztuka, literatura i muzyka, która zyskiwała coraz więcej możnych mecenasów z kręgów władców, książąt i papiestwa.
renesans [1] (odrodzenie), określenie stadium rozwoju kultury eur., trwającego we Włoszech od końca XIII w. do pocz. XVI w., w krajach zach., pn. i środk. Europy — od XV w. do końca XVI w.; termin wprowadzony w czasach humanizmu renes. we Włoszech w XV w., pojmowany pocz. jako odrodzenie kultury staroż. Rzymu (wł. rinascità ‘odrodzenie, obudzenie się, rozkwit’); charakteryzował się — w opozycji do światopoglądu średniow. — nasileniem tendencji humanist. i laickich, twórczym nawiązaniem do kultury antycznej, rozwojem myśli racjonalist., przyrodoznawczej, techn., rozkwitem nauki, sztuki, literatury i muzyki; kolebką kultury r. były Włochy, gdzie osiągnęła ona (zwł. w sztuce) najdoskonalszy kształt.