Nowe Hebrydy - archipelag około 80 wysp pochodzenia wulkanicznego i koralowcowego położony około 1700 km na północny wschód od Australii, między 12 a 20° szerokości geograficznej południowej.
Powierzchnia wysp: 12,2 tys. km². Ludność: blisko 200 tys., głównie pochodzenia melanezyjska. Główne wyspy Nowych Hebrydów (Espiritu Santo, Efate, Erromango, Malekula) są pochodzenia wulkanicznego, małe wysepki (Lopevi, Tanno) mają charakter koralowy.
Na wyspach panuje klimat wilgotny równikowy. Wyspy północne porastają wilgotne lasy równikowe, wyspy na południu porastają lasy suche i sawanna. Średnie temperatury miesięczne w przedziale 23-28°C. Obszar Nowych Hebrydów należy do florystycznej prowincji nowohebrydzkiej, należącej w skład państwa paleotropikalnego. Flora uboga, w tym 15% endemitów.
Wyspy zostały odkryte w 1606 przez portugalskiego żeglarza Pedro Fernándeza de Quirósa. W 1774 zostały przebadane przez Jamesa Cooka. To on właśnie nadał im nazwę Nowych Hebrydów. Od tego czasu pojawiają się pierwsi europejscy osadnicy. Od 1906 wyspy stanowią anglo-francuskie kondominium. W 1980 wyspy uzyskały pełną niepodległość jako państwo Vanuatu. O dwie wyspy wysunięte najdalej na południe toczy się spór między Francją i Vanuatu.