Nawa to część kościoła położona pomiędzy
prezbiterium a
kruchtą, przeznaczona dla wiernych. Nawy są zazwyczaj oddzielone rzędem podpór -
filarów lub
kolumn.
Średniowieczne kościoły
bazylikowe były trój- lub pięcionawowe, o nawie głównej szerszej od bocznych (trójnawowe -
katedra w Chartres, katedra w
Reims, pięcionawowe - kościół St. Sernin w
Tuluzie, katedra w
Paryżu). Późnogotyckie kościoły dwunawowe mogły mieć symetryczne nawy równej szerokości (Wiślica) i prezbiterium umieszczone na osi filarów międzynawowych lub niesymetryczne nawy różnej szerokości. Ten ostatni typ był stosowany szczególnie często w budownictwie
zakonów żebraczych (
dominikanów i
franciszkanów). W okresie nowożytnym, szczególnie w
baroku można obserwować zacieranie się podziałów na nawy - często trudno orzec, czy mamy do czynienia z nawami bocznymi, czy tylko z ciągiem
kaplic przyległych do nawy głównej. W kościołach jednonawowych komplikacji i zróżnicowaniu uległ kształt naw - stosowano
koło,
elipsę, trój- i pięcioliść a także różnego rodzaju owale z aneksami.
W budownictwie przemysłowym pojęcie "nawa" używane jest dla określenia części
hali oddzielonej rzędem
słupów. Mamy zatem hale jedno- i wielonawowe.
Bardziej ogólnie można mówić o nawach w każdym podłużnym budynku (np. w świątyni antycznej), jeśli jest on podzielony wzdłuż rzędami podpór (filarów lub kolumn).
