Premiera miała miejsce 22 kwietnia 1952 roku w Théâtre Nouveau Lancry, polskie wykonania:
- 18 maja 1957, Teatr Śląski im. S. Wyspianskiego w Katowicach reż. J. Wyszomirski
- 29 czerwca 1957, Teatr Kameralny w Krakowie reż. Jerzy Grotowski i A. Mianowska.
- 25 sierpnia 1957, Teatr Dramatyczny w Warszawie, reż. Ludwik René
Opis sztuki
To właśnie starzy, zmęczeni i znudzeni sobą ludzie występują w sztuce Eugene Ionesco, na ich życie składają się wciąż te same historie, w których kurczowo trzymają się konwenansów i ceremonialnych gestów. Żyją opuszczeni przez rodzinę, spowici marzeniami oraz wspomnieniami, dlatego samotność idzie w parze z ich codziennym życiem. Jednak nastąpić ma wielki dzień - oto zjawią się w ich domu "wszyscy", by wysłuchać orędzia Starego do ludzkości, orędzia, które uratuje ludzkość. W końcu pojawiają się pierwsi goście - z tym, że my widzowie ich nie widzimy one są w naszej wyobraźni, być może są również w wyobraźni staruszków.Jedynymi fizycznymi postaciami dla widzów są Stary mężczyzna i Stara kobieta krzątający się wokół niewidzialnych gości (w scenie końcowej pojawia się również Mówca). My widzowie jesteśmy świadkami ich rozmów, zachowań, dowcipów. W końcu przychodzi co raz więcej gości, a scena zapełnia się krzesłami a przebieg akcji spowoduje, że wkrótce gospodarze zostaną zepchnięci, a potem przez te krzesła pochłonięci.
W utworze jest wiele nawiązań do starego kina, choćby do "Kabaretu starszych panów". Odnaleźć można echa cyrkowej areny, kabaretowych koronek i fraków, barokowych loczków i poetyki niemego kina.
Przedstawienie jest zabawne, ale nie pozbawione refleksji, w którym farsa przeplata się z ponurą wizją bezsensu ludzkiego losu.