Królestwo Polskie (1916-1918)

Królestwo Polskie - nazwa państwa początkowo zależnego od Niemiec i Austro-Węgier, powstałego na mocy Aktu 5 listopada wydanego 5 listopada 1916. Nie miało ono sprecyzowanych granic i było sojusznikiem państw centralnych.

Działalność Tymczasowej Rady Stanu

Początkowo władza w królestwie leżała w rękach Tymczasowej Rady Stanu, która za pośrednictwem swojego Wydziału Wykonawczego przygotowywała się do przejęcia władzy w przekazywanych jej przez okupantów dziedzinach. Po jej dymisji 25 sierpnia 1917 związanej z kryzysem przysięgowym powstała tymczasowa do powołanej przez Radę Komisji Przejściowej Tymczasowej Rady Stanu, która przejęła od okupantów sądownictwo - 1 września i szkolnictwo - 1 października.

Regencja

Od 12 listopada 1917 r. obowiązki głowy państwa pełniła Rada Regencyjna w składzie: Zdzisław ks. Lubomirski, abp Aleksander Kakowski i Józef Ostrowski. Regenci powołali pierwszy polski rząd pod prezesurą Jana Kucharzewskiego. 12 lutego 1918 w związku z okolicznościami jakie towarzyszyły traktatowi brzeskiemu rząd zgłosił dymisję.
Nowy rząd pod kierownictwem premiera Jana Kantego Steczkowskiego, został powołany przez Radę Regencyjną 4 kwietnia 1918 roku.
W tym okresie istnienia Królestwa Polskiego polskie było sądownictwo, szkolnictwo, służba zdrowia i administracja. Funkcję parlamentu pełniła Rada Stanu wybrana 9 kwietnia 1918.

Miesiąc niepodległości

Rada Regencyjna 7 października 1918 r. ogłosiła niepodległość Polski. Rozwiązano Radę Stanu i zapowiedziano zwołanie Sejmu. Pięć dni później Rada Regencyjna pozbawiła generał-gubernatora warszawskiego Beselera władzy nad wojskiem polskim. 25 października powołano rząd Józefa Świeżyńskiego, który jako pierwszy nie starał się o akceptację władz okupacyjnych niemieckich i austro-węgierskich. Królestwo Polskie stało się zalążkiem niepodległej II Rzeczypospolitej, powstałej po przekazaniu 14 listopada 1918 r. przez Radę Regencyjną swoich uprawnień na rzecz Józefa Piłsudskiego i zmianie ustroju z monarchicznego na republikański.