Komunistyczna Partia Polski

Nazwę Komunistyczna Partia Polski można odnieść do dwóch organizacji politycznych działających w różnych okresach polskiej historii.

W okresie II Rzeczypospolitej

Partia marksistowsko-leninowska założona 16 grudnia 1918 roku na zjeździe połączeniowym SDKPiL i PPS-Lewicy) przy ulicy Zielnej w Warszawie. Do III zjazdu w 1925 roku nosiła nazwę Komunistyczna Partia Robotnicza Polski. Nowa nazwa symbolizować miała otwarcie się partii na nowe środowiska. KPP należała do Międzynarodówki Komunistycznej. Od 1923 roku do KPP wchodziły na zasadach autonomii takie organizacje jak : KPZU i KPZB, a przy KPP działały KZMP i Czerwona Pomoc. KPP od 1919 roku była zdelegalizowana, za poparcie Rosji sowieckiej w okresie wojny polsko-sowieckiej. Wynikało to także z przepisów polskiej konstytucji, która zabraniała funkcjonowania w Polsce organizacji, których siedziba znajduje się zagranicą.
W latach międzywojennych KPP rozdarta była między dwie frakcję: mniejszościową i większościową. Ta pierwsza opowiadała się za współpracą z socjalistami, budowaniem "Wspólnego Frontu Antykapitalistycznego", druga zaś była bardziej sekciarska, dogmatyczna.

Założenia programowe

walka z ustrojem kapitalistycznym
obalenie ustroju kapitalistycznego
wprowadzenie dyktatury proletariatu
budowa ustroju socjalistycznego
internacjonalizm
przyłączenie Polski do ZSRR
oderwanie od Polski ziem wschodnich oraz zrzeczenie się na rzecz "bratnich socjalistycznych Niemiec" Górnego Śląska i Pomorza.

Główni działacze

Maksymilian Horwitz-Walecki
Adolf Warski
Julian Leński
Alfred Lampe
Maria Koszutska (pseud. Wera Kostrzewa)

Partia zbojkotowała pierwsze wybory 1919 licząc na rychłe zwycięstwo rewolucji światowej. Trzy lata później już po klęsce Rosji Sowieckiej w wojnie z Polską otrzymała zadanie wejścia do polskiego parlamentu. Startowała pod szyldem "Związek Proletariatu Miast i Wsi" (zdobyła 2 mandaty). W latach 1928 i 1930 partia występowała pod nazwą "Jedność Robotniczo-Chłopska". Współpracowała w Sejmie z białoruską "Hromadą" oraz Niezależną Partią Chłopską i Sel-Robem.
Organem prasowym KPP był "Czerwony Sztandar" oraz "Nowy Przegląd". KPP została rozwiązana w 1938 przez Międzynarodówkę Komunistyczną. Wielu z jej działaczy internowano i rozstrzelano z rozkazu Stalina. W 1956 roku na XX Zjeździe KPZR dokonano oficjalnej rehabilitacji KPP.

W okresie III Rzeczypospolitej

Partia polityczna, założona w lipcu 2002 roku.

Program polityczny

KPP głosi program komunistyczny opierający się na trwałych, marksistowsko-leninowskich podstawach, jak sama mówi "radykalnych przemian społecznych, gospodarczych i polityczno-ustrojowych" (wywłaszczenia przemysłu i rolnictwa, zastąpienie demokracji parlamentarnej demokracją opartą na bezpośrednich wyborach przedstawicieli pochodzących z załóg zakładów pracy). Domaga się wolności światopoglądowej, równouprawnienia kobiet i meżczyzn, szczególnie w sferze zatrudnienia i wychowania dzieci. Sprzeciwia się uczestnictwu Polski w NATO i Unii Europejskiej.

Historia KPP

KPP została założona przez działaczy wywodzących się w znacznej części ze Związku Komunistów Polskich "Proletariat", po uprawomocnieniu się postanowienia sądu stawiającego tę partię w stan likwidacji.

Oficjalna strona internetowa Komunistycznej Partii Polski: http://www.kompol.org/