Język staro-cerkiewno-słowiański (
starosłowiański,
starobułgarski) to najstarszy
literacki język słowiański pochodzący z IX wieku, oparty na gwarach Sołunia (dzisiejsze
Saloniki). Misjonarze
Słowian,
Cyryl i Metody, uczynili go językiem
liturgicznym chrześcijan obrządku słowiańskiego. Do jego zapisu wynaleźli pismo zwane
głagolicą. Póżniej w tym samym celu wynaleziono inne pismo -
cyrylicę.
Do charakterystycznych cech języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, decydujących o zaklasyfikowaniu tekstu jako napisanego w tym języku, należą:
- samogłoski nosowe;
- samogłoska ě;
- grupy ra i la będące rezultatem przestawki;
- grupy št i žd wywodzące się z tj/kť i dj.
Najpóźniejsze teksty staro-cerkiewno-słowiańskie pochodzą z
XI wieku. Póżniejszą fazę rozwoju tego języka stanowi
język cerkiewnosłowiański. Silny wpływ wywarł język scs. na
język staroruski.
