*Języki słowiańskie
**Języki południowosłowiańskie
***Język serbsko-chorwacki
(serbski, chorwacki, bośniacki)| rodzaj=łaciński i cyrylica| kraj, region2=Serbia i Czarnogóra (serbski), Chorwacja (chorwacki) i Bośnia i Hercegowina (bośniacki)| agencja=?| iso1=sh| iso2=(brak)| sil=SRC| kod=sh| przymiotnik=Serbskochorwacka| }}
Język serbsko-chorwacki (serbochorwacki, chorwackoserbski) to język z grupy południowych języków słowiańskich. Jest głównym językiem Serbii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz Czarnogóry, mówi się nim też i jest rozumiany w Macedonii i Słowenii. Mówią nim także mniejszości serbskie i chorwackie w Austrii, na Węgrzech, we Włoszech i Rumunii. W sumie posługuje się nim 20 milionów ludzi. Obecnie istnieją cztery standardy języka pisanego: chorwacki, serbski, bośniacki i BCS (bośniacki-chorwacki-serbski, wersja używana przez Międzynarodowy Trybunał Karny do spraw byłej Jugosławii). Są symptomy pojawienia się piątej wersji - czarnogórskiej.
Serbsko-chorwacki jest językiem o bogatej fleksji. Występuje w nim sześć przypadków (wiele gramatyk wymienia siedem - rozróżnia się wtedy celownik i miejscownik, które niemal zawsze mają identyczną formę), dwie liczby i siedem czasów: teraźniejszy, przeszły, przeszły niedokonany, zaprzeszły, aoryst, przyszły, przyszły drugi.
Serbsko-chorwacki jest wspólną nazwą dla trzech dużych grup dialektów: sztokawskiej, kajkawskiej i czakawskiej. Nie mają one nic wspólnego z różnymi wersjami standardowymi języka, które wszystkie są oparte na dialekcie sztokawskim. Ponadto, różnice w użyciu dialektów i ich wariantów jest uzależnione geograficznie, a nie etnicznie. Liczba różnic jest na tyle duża by czasami dialekty nie były nawzajem zrozumiałe, niemniej wszystkie łączy ta sama wspólna gramatyka.
Dialektem sztokawskim mówi się w Serbii, Bośni, Czarnogórze i w przeważającej części Chorwacji. Odpowiednikiem słowa "co" jest "što". Wschodni lub ekawski wariant sztokawskiego, którym mówi się na prawie całym obszarze Serbii i w dalekowschodniej Chorwacji, oddaje ten sam prasłowiański dźwięk *ě (jać) za pomocą "e". Zachodni lub ijekawski wariant oddaje *ě jako "je" lub "ije", mówi się nim w Chorwacji, Bośni i Czarnogórze, i w pewnych rejonach zachodniej Serbii. Istnieje jeszcze wariant ikawski - *ě jest reprezentowane współcześnie przez "i".
Dialekt kajkawski jest rozpowszechniony w północno-wschodniej Chorwacji. Słowu "co" odpowiada "kaj". Zachował wiele podobieństw do wschodniosłoweńskich dialektów, nie ma jednak liczby podwójnej.
Dialektem czakawskim mówi się w zachodniej Chorwacji, głównie w Istrii i Dalmacji. Słowu "co" odpowiada "ča". Posiada wiele zapożyczeń z włoskiego.
Alfabety
Języki serbsko-chorwackie mogą być zapisane alfabetem łacińskim lub cyrylickim. Wersje standardowe serbskiego i bośniackiego używają obu alfabetów, podczas gdy chorwacki tylko łacińskiego. W obu przypadkach zapis jest prawie fonetyczny, a każdy znak jednego alfabetu ma swój odpowiednik w drugim. Odmiana cyrylicy używana w języku serbsko-chorwackim została opracowana w XIX wieku przez Vuka Stefanovicia Karadžicia, a odmiana łacinki - przez Ljudevita Gaja.| cyrylica | А а | Б б | В в | Г г | Д д | Ђ ђ | Е е | Ж ж | З з | И и | Ј ј | К к | Л л | Љ љ | М м |
| łacinka | A a | B b | V v | G g | D d | Đ đ | E e | Ž ž | Z z | I i | J j | K k | L l | Lj lj | M m |
| cyrylica | Н н | Њ њ | О о | П п | Р р | С с | Т т | Ћ ћ | У у | Ф ф | Х х | Ц ц | Ч ч | Џ џ | Ш ш |
| łacinka | N n | Nj nj | O o | P p | R r | S s | T t | Ć ć | U u | F f | H h | C c | Č č | Dž dž | Š š |