*Języki romańskie
**Języki zachodnioromańskie
***Język hiszpański (kastylijski)| rodzaj=łaciński| kraj, region2=Argentyna, Boliwia, Chile, Ekwador, Hiszpania, Honduras, Kolumbia, Kuba, Meksyk, Paragwaj, Peru, Portoryko, Wenezuela, Urugwaj i kilka mniejszych, jeden z języków urzędowych ONZ i Unii Europejskiej| agencja=Królewska Akademia Hiszpańska| iso1=es| iso2=spa| sil=SPN| kod=es| przymiotnik=Hiszpańska| język=Hiszpański| przymiotnik2=hiszpańskiego| }} Język hiszpański - nazywany tak poprzez analogię do innych języków narodowych jest powszechnie utożsamiany z językiem kastylijskim. Jest to język należący do grupy romańskiej języków indoeuropejskich.
Język hiszpański jest trzecim najczęściej używanym językiem na kuli ziemskiej. W roku 1999 oceniano, że posługują się nim jako językiem ojczystym 352 miliony ludzi na siedmiu kontynentach, szczególnie w Ameryce Południowej i Ameryce Północnej, a dalsze 65 milionów jako drugim językiem.
Konstytucja Hiszpanii stanowi, że językiem urzędowym w całym państwie jest język kastylijski. W niektórych regionach status języka urzędowego ma również lokalny, rodzimy język:
- baskijski w Kraju Basków i Nawarze
- kataloński w Katalonii, Walencji i na Balearach
- galisyjski w Galicji
- oksytański w Val d'Aran w Katalonii.
Zasięg języka hiszpańskiego i różnice w dialektach
Hiszpański jest jednym z oficjalnych języków ONZ, Unii Afrykańskiej oraz Europejskiej.Hiszpański ma tez wielu użytkowników w takich krajach jak Andora, Antyle Holenderskie, Belize, Filipiny, Izrael, Kanada, Maroko, Stany Zjednoczone, Trynidad i Tobago. Hiszpańskim mówi się też na Gibraltarze i w Saharze Zachodniej.
Jest kilka istotnych różnic pomiędzy dialektami hiszpańskiego używanymi w samej Hiszpanii i w hispanojęzycznej Ameryce. Za standard ogólnokrajowy Hiszpanii przyjmowana jest wymowa północnokastylijska (chociaż nie zaleca się użycia słabych zaimków, ani ulegania zjawisku językowemu zwanemu laismo, czyli zamiany rodzajnika le na la).
Hiszpanie osiedlający się na kontynencie amerykańskim przyniesli ze sobą własne regionalizmy. Stąd u różnych narodowości i grup etnicznych można dziś znaleźć różne akcenty. Typowa dla Ameryki Łacińskiej, tak jak i dla Andaluzji, jest wymowa zwana seseo, polegająca na wymowie c (przed e oraz i) oraz z jako s. Otóż fonem /θ/ (przedniojęzykowo-zębowa szczelinowa, zapis w notacji IPA) obecny w europejskim kastylijskim, zanikł w jego amerykańskiej wersji, zastąpiony przez /s/. Na przykład: /θ/ w słowach ciento, caza wymawiane jest jak /s/, tak jak np. w ser, casa.
Tradycyjnie, w hiszpańskim występował fonem /ʎ/ (palatalna lateralna), w piśmie wyrażany przez ll. Zanikł na większości obszarów Ameryki, za wyjątkiem dwujęzycznych obszarów, na których mówi się w keczua lub w innych językach rdzennych Ameryki, posiadających ten fonem w swojej fonetyce. Obecnie zanika także w Hiszpanii, ale podobnie: za wyjątkiem dwujęzycznych obszarów języka katalońskiego lub innych języków, w których obecne jest /ʎ/. Na większości obszarów fonem ten upodabnia się do /j/. Zjawisko to nazywane jest yeismo. W argentyńskim dialekcie rioplatense /j/ i /ʎ/ są na ogół wymawiane jak /ʒ/ (palatalna dźwięczna szczelinowa), tak jak francuskie jour. Zjawisko to nazywa się žeismo.
Na ogół sądzi się, że sprawy języka hiszpańskiego są regulowane przez RAE (Real Academia Española). W rzeczywistości trudno jest ustalać kształt języka dekretami, ale RAE, wraz z 21 innymi akademiami językowymi, ma znaczący, zachowawczy wpływ na język poprzez publikację słowników i poradników dotyczących gramatyki i stylu, które są szeroko respektowane.