*Języki semickie
**płn.-zach.-semickie
***Język hebrajski| rodzaj=hebrajski| kraj, region2=Izrael| agencja=Akademia Języka Hebrajskiego| iso1=he| iso2=heb| sil=HBR| kod=he| przymiotnik=Hebrajska| język=Hebrajski|przymiotnik2=hebrajskiego }}
Język hebrajski (iwrit, עִבְרִית) - język z grupy kananejskiej języków semickich, należący do afroazjatyckiej rodziny językowej, zapisywany alfabetem hebrajskim.
Posługiwano się nim w starożytnym Izraelu, od czasów niewoli babilońskiej zaczął on jednak wychodzić z powszechnego użycia, stając się de facto martwym językiem, używanym jedynie w modlitwie, podczas ceremonii oraz do zapisu tekstów religijnych (Tora, Miszna). W życiu codziennym Żydzi posługiwali się innymi językami, początkowo aramejskim, później w diasporze głównie jidysz (aszkenazyjczycy), ladino - dżudezmo (sefardyjczycy) bądź arabskim. Pod koniec XIX w., głównie dzięki staraniom Eliezera ben Jehudy, powstała współczesna wersja języka hebrajskiego, który od chwili powstania państwa Izrael w 1948 jest oficjalnie językiem urzędowym tego kraju. Obecnie posługuje się nim 5,1 mln ludzi.
Historyczne etapy rozwoju języka hebrajskiego:
- biblijny - język Biblii (chrześcijańskiego Starego Testamentu),
- misznaicki - język Miszny, zmieniona składnia i nowe słownictwo,
- średniowieczny - język tekstów rabinicznych, istniał jedynie w formie pisanej,
- współczesny - od 1881 roku.