*Język albański| rodzaj=łaciński| kraj, region2=Albania, Kosowo (Serbia i Czarnogóra), Macedonia| agencja=?| iso1=sq| iso2=sqi| sil=ALS/ALN/AAE/AAT| kod=sq| przymiotnik=Albańska| język=Albański| przymiotnik2=albańskiego| }}
Język albański (1) - język indoeuropejski, którym posługuje się ok. 5,2 mln Albańczyków zamieszkujących Albanię (3,3 mln), Serbię i Czarnogórę (Kosowo - 1,4 mln), Macedonię (450 tys.), a także Włochy i Grecję. W Albanii, Kosowie i Macedonii posiada on status języka urzędowego. Istnieją dwie odmiany terytorialne języka: dialekt gegijski na północy Albanii, w Kosowie i Macedonii oraz toskijski na południu Albanii, we Włoszech i Grecji. Norma literacka języka, nauczana w szkołach w Albanii, jest oparta głównie na dialekcie toskijskim.
O początkach języka można mówić w odniesieniu do VII - VIII w. n.e. Jest on prawdopodobnie spokrewniony z dialektami iliryjskim i mesapijskim, które występowały również nad Adriatykiem. Wykazuje on również pewne podobieństwa z językiem rumuńskim, co wskazuje na sąsiedztwo przodków Albańczyków i Rumunów. Najstarsze zapisy (teksty religijne) w tym języku pochodzą z XV-XVI w. Współczesny język literacki istnieje od XIX w. Od 1908 do zapisu używa się alfabetu łacińskiego.
Język albański (2) - wymarły język z rodziny języków kaukaskich, używany przez mieszkańców starożytnej Albanii Kaukaskiej. Znany z napisów z VI-VII wieku. Współcześnie kontynuowany przez język udyjski w Azerbejdżanie i Gruzji.