Schleswig Holstein ostrzeliwuje Westerplatte 39 09 01 b.jpg|thumb|right|250px|
Schleswig-Holstein ostrzeliwuje Westerplatte
Przedsmakiem nadchodzącego konfliktu był atak faszystowskich Włoch na Abisynię (wojna włosko-abisyńska 1935-1936) oraz hiszpańska wojna domowa. II wojnę światową poprzedziły też takie agresywne zachowania ze strony III Rzeszy jak: zajęcie Nadrenii w 1936 r., Anschluss Austrii (marzec 1938), rozbiór Czechosłowacji (październik 1938 – marzec 1939) oraz aneksja Kłajpedy. Ze strony Włoch przykładem złamania prawa międzynarodowego było zajęcie Albanii na wiosnę 1939.
Europa
Wojna obronna Polski
- Dokładniejszy opis działań znajduje się w osobnym artykule.
W chwili wybuchu wojny Polska miała układ sojuszniczy z Francją z 1921, układ sojuszniczy z Wielka Brytanią z 25 sierpnia 1939 r. oraz sojusz z Rumunią obowiązujący jednak tylko w przypadku ataku ze strony ZSRR. Niemcy były powiązane paktem antykominternowskim z Japonią i Włochami, tzw. paktem stalowym z Włochami oraz układem z ZSRR (pakt Ribbentrop-Mołotow) z 23 sierpnia 1939 r., który de facto dzielił Europę Środkową na strefy wpływów obu państw i dawał Niemcom wolną rękę w wojnie z Polską. Wojna stała się wojną światową z chwilą wypowiedzenia wojny Niemcom przez Wielką Brytanię i Francję 3 września 1939 r. Wraz z Wielką Brytanią w stanie wojny znalazły się państwa Wspólnoty Brytyjskiej: Australia, Nowa Zelandia, Indie i Kanada. Oficjalnie po stronie Niemiec do wojny nie przyłączyły się na tym etapie jednak ani Włochy, ani Japonia. Podobnie postąpiły nastawione prohitlerowsko Węgry i Rumunia. Jednocześnie z Niemcami ruszyła na Polskę słowacka Armia Polowa Bernolak.
Przebieg wojny obronnej przyniósł Polsce klęskę. 17 września do wojny włączył się ZSRR, zajmując wschodnie terytorium II Rzeczpospolitej, w myśl układu Ribbentrop-Mołotow. Atak ten złamał polsko-sowiecki pakt o nieagresji, który miał obowiązywać do 1945 r., jednak nie wywołał ze strony rządu polskiego ani wypowiedzenia wojny, ani nawet zerwania stosunków dyplomatycznych. Armia Czerwona nie napotkała znaczącego oporu poza oddziałami Korpusu Ochrony Pogranicza. Tego samego dnia rząd polski ewakuował się na terytorium Rumunii, skąd po jego internowaniu prezydent Ignacy Mościcki wydał dekret o przekazaniu władzy Władysławowi Raczkiewiczowi, co zapoczątkowało działalność Polskiego Rządu na Uchodźstwie.
Dziwna wojna
Tymczasem na Zachodzie toczyła się tzw. dziwna wojna, alianci nie podejmowali bowiem działań zaczepnych. Na posiedzeniu Rady Najwyższej Sprzymierzonych w Abbeville 12 września 1939 Francja i Wielka Brytania postanowiły, że nie udzielą Polsce pomocy. Granica radziecko-niemiecka ustabilizowała się zgodnie z tzw. drugim układem Ribbentrop-Mołotow z 28 września 1939. Dokonano jednak pewnej modyfikacji: ZSRR zgodził się na odstąpienie Niemcom Lubelszczyzny w zamian za Litwę. Wileńszczyzna została przekazana Litwie 10 października w zamian za zgodę na stacjonowanie garnizonów radzieckich na jej terytorium. Podobne układy wymuszono 29 września i 5 października na Estonii i Łotwie. Przez blisko rok kraje te cieszyły się jeszcze pozorami niepodległości. Od 30 listopada 1939 do 12 marca 1940 toczyła się wojna zimowa 1939-1940 pomiędzy ZSRR a Finlandią. Nie przyniosła ona klęski Finom, była za to kompromitacją Armii Czerwonej. Finlandia obroniła swą niepodległość, choć straciła sporo żołnierzy i strategiczne umocnienia graniczne. Doszło też do powołania marionetkowej Fińskiej Republiki Radzieckiej z siedzibą w Pietrozawodsku.Inwazja na Skandynawię
9 kwietnia 1940 Niemcy zaatakowały Danię i Norwegię. Dania nie była w stanie stawiać jakiegokolwiek oporu i podporządkowała się Niemcom, broniła się natomiast Norwegia. Pomimo opanowania najważniejszych miast słaba 50 tys. armia norweska nadal tworzyła ogniska oporu w głębi kraju. Król Haakon VII wraz z rządem ewakuowali się do Wielkiej Brytanii. Wysadzono desant sił angielsko-francuskich w rejonie Andelsnes i Namsos. Po zaciętych walkach z udziałem polskiej Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich opanowano Narwik. Alianci wycofali się jednak z Norwegii w obliczu ataku III Rzeszy na inne państwa Europy. W Norwegii powołano kolaboracyjny rząd, którego premierem został Vidkun Quisling.Atak Niemiec na Francję (Fall Gelb)
10 maja 1940 r. Niemcy zaatakowali Holandię, Belgię i Luksemburg. Opanowanie przez spadochroniarzy mostów i lotnisk holenderskich pozwoliło armii niemieckiej na opanowanie tego kraju w ciągu sześciu dni. 12 maja Niemcy przerwali front francuski w rejonie Sedanu i ruszyli na zachód, następnego dnia dotarli do kanału La Manche. Lewe skrzydło wojsk alianckich zostało odcięte. 28 maja armia belgijska skapitulowała. Od 26 maja do 4 czerwca w rejonie Dunkierki odbywała się ewakuacja wojsk brytyjskich. Plaże pozostawiono wypełnione sprzętem, ale ludzi zdołano wywieźć na Wyspy Brytyjskie. 10 czerwca Włochy wypowiedziały wojnę Francji, co zresztą nie miało znaczenia. W cztery dni później Niemcy wkroczyli do Paryża. 16 czerwca premierem Francji został marszałek Philippe Pétain, który następnego dnia poprosił Berlin o zawieszenie broni. Dzień później BBC nadało odezwę gen. Charles'a de Gaulle'a wzywającą do dalszej walki. Zapoczątkowało to działalność Komitetu Wolnej Francji. 22 czerwca pod Compiègne, w tej samej salonce kolejowej, w której podpisano rozejm kończący I wojnę światową, Francuzi sygnowali zawieszenie broni. Północna Francja wraz z Paryżem dostała się pod okupację niemiecką, Alzację i Lotaryngię przyłączono do III Rzeszy, południowa zaś część stała się kolaborującym z Niemcami "Państwem Francuskim" ze 100 tys. armią i rządem Petain-Laval ulokowanym w słynnym kurorcie Vichy. Istniał on do 1942, kiedy to całe terytorium zaanektowane zostało przez Niemców (w związku z desantem amerykańskim w Afryce Północnej).
Klęskę Francji wykorzystał ZSRR do zajęcia państw bałtyckich. Związek Radziecki wprowadził w czerwcu 1940 na ich teren znaczne wojska i wymusił rekonstrukcje rządów, obsadziwszy je swoimi ludźmi. W ciągu miesiąca Litwa, Łotwa i Estonia ogłoszone zostały Socjalistycznymi Republikami Radzieckimi, a od 3 do 6 sierpnia przystąpiły do ZSRR. Stalin wystosował również ultimatum do rządu rumuńskiego żądając oddania Besarabii oraz Północnej Bukowiny. Rumunia się ugięła, a wkrótce oddała również pod naciskiem niemieckim Węgrom część Siedmiogrodu (tzw. II arbitraż wiedeński). Latem 1940 Moskwa wysunęła wobec Finlandii upokarzające żądania ekonomiczne – Helsinki je wypełniły, bojąc się utraty niepodległości, równocześnie jednak zacieśniły stosunki z Niemcami, co zapewniło im swoisty parasol ochronny. Podobną politykę obrał Bukareszt; Niemcy powoli szykując się do wojny z ZSRR hamowały zapędy Sowietów.
Bitwa o Anglię
8 sierpnia 1940 rozpoczęła się powietrzna bitwa o Anglię, trwająca do 31 października. Miała dać Luftwaffe panowanie w powietrzu i zdezorganizować obronę brytyjską, co miało być wstępem do morskiej inwazji Wysp Brytyjskich, ale zakończyła się porażką Niemiec. Oprócz działań powietrznych Niemcy rozwinęli ofensywę morską przy pomocy okrętów podwodnych, pragnąc odciąć Wielką Brytanię od dostaw żywności i materiałów wojennych z kolonii i USA. Bitwa o Atlantyk przybrała na sile.Inwazja na Grecję
28 października 1940 r. Włochy napadły na Grecję. Wojska włoskie szybko zostały powstrzymane i odrzucone, a w grudniu oddziały greckie wkroczyły do południowej Albanii. Szerokiego poparcia Grekom udzielili Brytyjczycy, wysyłając swoje siły ekspedycyjne. Obecność Brytyjczyków w Grecji i niepomyślny rozwój sytuacji politycznej w Jugosławii doprowadził do niemieckiej inwazji na oba te kraje 6 kwietnia 1941 r. Niemcy już 12 kwietnia wkroczyli do Belgradu, do 30 kwietnia opanowali lądową część terytorium Grecji. 20 maja na Krecie lądowały niemieckie oddziały powietrznodesantowe. Na wyspie walczyły resztki brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego i armii greckiej. W końcu Kreta została zdobyta, a ostatnie oddziały brytyjskie opuściły ją 31 maja. Na części terytorium Jugosławii doszło do utworzenia sprzymierzonego z Osią tzw. Niezależnego Państwa Chorwackiego na czele z wodzem ustaszów Ante Paveliciem.Atak Niemiec na ZSRR
Wiosną 1942 Niemcy uderzając na południu Rosji w kierunku Wołgi i roponośnych terenów Kaukazu doszli do Stalingradu. Bitwa o Stalingrad skończyła się jednak klęską niemieckiej 6 Armii feldmarszałka Friedricha Paulusa, która otoczona w ruinach Stalingradu ostatecznie poddała się 2 lutego 1943. Obroną dzisiejszego Wołgogradu kierował Gieorgij Żukow. Hitler, zły po przegranej, wydał rozkaz rozliczenia się za klęskę z dowództwem.
Pragnąc odzyskać inicjatywę strategiczną na Froncie Wschodnim, Niemcy uderzyli na tzw. łuku kurskim. Wielka pancerna bitwa na łuku kurskim, pomimo początkowych sukcesów niemieckich, skończyła się przegraną atakujących i ostateczną utartą przez Niemcy inicjatywy strategicznej na froncie wschodnim.
Istotnym wydarzeniem, zmieniającym całkowicie układ sił w wojnie było przystąpienie do wojny po stronie koalicji antyhitlerowskiej Stanów Zjednoczonych Ameryki, w następstwie wypowiedzenia wojny USA przez Japonię, 7 grudnia 1941. Oprócz podjęcia walk z flotą i wojskami japońskimi w Azji południowo-wschodniej i na Pacyfiku, USA, dysponujące wielkim potencjałem przemysłowym, zaczęły wysyłać oddziały i sprzęt wojskowy do Wielkiej Brytanii i Afryki.
Partyzantka
Najsilniejszą grupą partyzancką w okupowanej Europie była Armia Krajowa. Silne oddziały partyzantów występowały w Jugosławii i Grecji. W Jugosławii zajętej przez Hitlera w 1941 roku partyzanci komunistyczni pod dowództwem Josipa Broz-Tity rywalizowali z partyzantami posłusznymi rządowi na uchodźstwie w Londynie, podobnie było w Grecji. W 1940 roku Wielka Brytania założyła SOE. Była to organizacja mająca na celu wspomaganie partyzantek we wszystkich krajach okupowanych przez Hitlera. W 1944, gdy sprzymierzeni wylądowali w Normandii, ważnych danych o plażach, na których mieli lądować dostarczył francuski ruch oporu. W 1944 Armia Czerwona wkroczyła do Jugosławii jednak całe terytorium kraju zostało wyzwolone przez partyzantów Tity. Stąd wzięła się zimnowojenna niezależnośc Jugosławii od Moskwy.Kampania Apenińska
Począwszy od 1942 r. w podbitej Europie rozwijał się masowy ruch oporu, osiągając największe rozmiary w Polsce, Francji, Jugosławii i na okupowanych terenach Związku Radzieckiego. Jednocześnie naziści przystąpili do zagłady narodu żydowskiego, wykorzystując w tym celu rozbudowany system obozów koncentracyjnych, nadzorowany przez SS.
Od 1942 r. nabrała tempa anglo-amerykańska ofensywa powietrzna przeciwko Trzeciej Rzeszy, dywanowe naloty alianckich bombowców niszczyły przemysł i komunikację, rujnowały niemieckie miasta.
Drugi Front Normandia - Berlin
6 czerwca 1944 r. alianci dokonali wielkiej operacji desantowej we Francji – w Normandii w ramach operacji Overlord. Umocnienia Wału Atlantyckiego nie wytrzymały naporu wojsk anglo-amerykańskich pod dowództwem marszałka Montgomeryego, wspieranych przez siły morskie i powietrzne oraz desanty powietrzne 6 brytyjskiej i amerykańskich 82 i 101 Dywizji Powietrznodesantowych. 20 czerwca 1944 r. ruiny Caen zostały zdobyte przez Brytyjczyków, a 29 czerwca Amerykanie wyzwolili Cherbourg. Jednak port został wysadzony przez Niemców i był zbyt zniszczony by być gotowym do odbierania zaopatrzenia z USA. 15 sierpnia siły alianckie wylądowały na południu Francji, a 28 sierpnia wyzwoliły Marsylię. W sierpniu wybuchło powstanie paryskie, a wkroczenie do Paryża czołgów gen. LeClerka zakończyło czteroletnią okupację miasta. Pierwszy tydzień września przyniósł wyzwolenie Dieppe, Rouen, Brukseli, Antwerpii i Calais.Sprzymierzeni pokładali duże nadzieje w porcie w Antwerpii ponieważ narazie zaopatrzenie było wożone z Cherbourga co oznaczało rozciągnięcie liń zaopatrzeniowych zdobycie Antwerpii umożliwiło ich skrócenie. 17 września rozpoczęła się operacja Market-Garden mająca na celu uchwycenie mostów i wkroczenie do wnętrza Niemiec co dawało szansę zakończenia wojny przed wigilią 1944r., zakończyła się jednak porażką wojsk sprzymierzonych.Walczący w Arnhem 1 batalion dzielnie walczył z Niemcami jednak Arnhem okazało się tym jednym mostem za daleko. W grudniu 1944 r. ruszyła niemiecka kontrofensywa w Ardenach, która po początkowych sukcesach zakończyła się klęską, m.in. dzięki bohaterskiej obronie Bastognei doświadczeniu gen. Pattona. Alianci wkroczyli na terytorium Niemiec i dotarli do Łaby, gdzie 25 kwietnia 1945 nastąpiło spotkanie z idącymi od wschodu Rosjanami.
Front Wschodni
Na Froncie Wschodnim 6 stycznia 1944 r. Rosjanie przekroczyli dawną granicę Polski, a w lipcu 1944 r. sforsowali rzekę Bug. 1 sierpnia wybuchło powstanie warszawskie, które po 63 dniach walki upadło. W styczniu 1945 r. ruszyła wielka sowiecka ofensywa, która odrzuciła Niemców od Wisły aż do Wału Pomorskiego. Losów wojny nie było już w stanie zmienić użycie przez Niemców nowych rodzajów broni, tzw. Wunderwaffe, w których pokładali duże nadzieje.Kapitulacja Niemiec
Na kategoryczne żądanie Stalina 8 maja (było to późnym wieczorem, wg czasu moskiewskiego nastał już 9 maja) 1945 r. w kwaterze marszałka Żukowa, w gmachu szkoły saperów w dzielnicy Karlshorst w Berlinie powtórzono podpisanie bezwarunkowej kapitulacji, tym razem całych Niemiec przed przedstawicielami trzech mocarstw sojuszniczych – ZSRR, USA i Wielkiej Brytanii. Obecni byli: generał Carl Spaatz (USA), brytyjski marszałek lotnictwa Arthur Tedder oraz marszałek Żukow. Na uroczystość do Berlina generał Charles de Gaulle wysłał generała Jean de Lattre de Tassigny'ego. Zagroził on samobójstwem, kiedy odmówiono mu prawa do podpisania dokumentu i wywieszenia francuskiej flagi, a podpisujący akt kapitulacji w imieniu zwyciężonych Niemiec feldmarszałek Wilhelm Keitel skomentował obecność de Tassigny'ego w ten sposób, że powinien on złożyć podpis po obu stronach – składających i przyjmujących kapitulację. W końcu po protokolarnych przepychankach, miejsce na flagę i podpis (po stronie przyjmujących kapitulację, ale też jako świadek) się znalazło. Oprócz Keitela, głównodowodzącego Wehrmachtu kapitulację podpisali dowódca niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine) admirał Hans Georg Friedeburg i generał pułkownik lotnictwa (Luftwaffe) F. Stumpff
Przebieg procesu kapitulacji III Rzeszy wpłynął w zasadniczy sposób na światową politykę w następnych dziesięcioleciach. Francja uzyskała bowiem dzięki temu status czwartego mocarstwa, dostała swoją strefę okupacyjną, w ONZ – stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa, a w 2005 r. – wizerunek żołnierza (obok rosyjskiego, amerykańskiego i brytyjskiego) na moskiewskim pomniku na Pokłonnej Górze z okazji 60 rocznicy końca wojny. Mniej natomiast ważnym skutkiem faktu, że ceremonia w Berlinie odbyła się – także ze względu na nieporozumienia wokół osoby de Tassigny'ego – dopiero późnym wieczorem 8 maja stało się to, że przez następnych czterdzieści kilka lat cały wolny świat obchodził rocznicę zakończenia wojny z hitlerowskimi Niemcami 8 maja, a tylko ZSRR i państwa od niego zależne (w tym Polska) – 9 maja.
Afryka
Walki w północnej Afryce rozpoczęły się w chwili przystąpienia Włoch do wojny po stronie Niemiec. 13 września 1940 r. armia włoska pod dowództwem marszałka Rodolfo Grazianiego przekroczyła granicę Egiptu i zdobyła Sidi Barrani, gdzie zaczęła się umacniać, czekając na zaopatrzenie. Brytyjczycy dowodzeni przez generała Archibalda Wavella wycofali się do Marsa Matruh. 9 grudnia ruszyła brytyjska kontrofensywa. Włosi zostali wyparci z Egiptu i utracili wschodnią część Libii z Bardią i Tobrukiem.19 stycznia 1941 r. ruszyła ofensywa Brytyjczyków przeciwko wojskom włoskim w Afryce Wschodniej. Brytyjczycy zaatakowali z trzech stron kierując się na stolicę Etiopii – Addis Abebę. 26 marca po 7-tygodniowym oblężeniu upadła twierdza górska Keren. Brytyjskie oddziały desantowe odbiły stolicę Somali Brytyjskiego – Berberę. Główny atak brytyjski wyszedł z Kenii i po 53 dniach stałego marszu i walk wojska tego frontu wyzwoliły Addis Abebę. W drugiej połowie maja 1941 r. cała Etiopia, Erytrea i Somalia były wolne od okupantów włoskich.
9 stycznia 1941 r. Niemcy podjęli decyzję o wsparciu włoskich działań wojennych w Afryce. W lutym do Libii dotarły pierwsze jednostki Niemieckiego Korpusu Afrykańskiego pod dowództwem generała Erwina Rommla.
31 marca ruszyło natarcie wojsk niemiecko-włoskich, przy czym główne uderzenie wyszło od strony pustyni. Rozcięta na dwie części armia brytyjska wycofała się aż nad granicę libijsko-egipską, pozostawiając jedynie załogę w oblężonym Tobruku. 25 sierpnia broniących się w Tobruku Australijczyków wsparła polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. 18 listopada ruszyła brytyjska ofensywa, która po ciężkich walkach zlikwidowała oblężenie Tobruku i wyrzuciła wojska Osi z Cyrenajki. 21 stycznia 1942 r. siły niemiecko-włoskie rozpoczęły kontratak, odzyskując utracone terytorium libijskie i zdobywając twierdzę Tobruk, a następnie wkroczyły w głąb Egiptu docierając pod El Alamein. Ciężkie walki pod El Alamein trwały od 31 sierpnia do 4 listopada i zakończyły się porażką wojsk świeżo mianowanego feldmarszałka Rommla.
7 listopada siły anglo-amerykańskie w ramach operacji Torch wylądowały w Maroku i Algierii. Niemcy i Włosi wycofali się do Tunezji, gdzie podjęli próbę kontrofensywy pod Mareth, a wobec jej niepowodzenia skapitulowali 12 maja 1943 r.
Azja
Wojna na Pacyfiku rozpoczęła się 7 grudnia 1941 r. atakiem japońskich sił powietrznych na bazę amerykańskiej floty w Pearl Harbor. Japończycy zadali duże straty amerykańskiej Flocie Pacyfiku. Dowódcą armii japońskich był Isoroku Yamamoto.
Następnie kierując atak na południe, 8 grudnia wylądowali na Filipinach, gdzie stawiały im długotrwały opór siły amerykańsko-filipińskie pod dowództwem generała Douglasa MacArthura. Opór obrońców został ostatecznie złamany po zdobyciu twierdzy na wyspie Corregidor 5 maja 1942 r. Również 8 grudnia 1941 r. siły japońskie zaatakowały Malaje i 15 lutego 1942 r., po ofensywie lądowej, zdobyły największą na Dalekim Wschodzie bazę brytyjskiej marynarki wojennej i zarazem twierdzę lądową – Singapur. Uwaga Japończyków skierowała się na wyspę Borneo i Indie Holenderskie, które zaatakowali w styczniu 1942 r. Desanty morskie i powietrzne opanowały roponośne obszary Borneo i Sumatry, a broniąca wysp flota aliancka poniosła porażkę w bitwie na Morzu Jawajskim. 9 marca naczelny dowódca wojsk holenderskich podpisał kapitulację Jawy. Indie Holenderskie były w rękach Japończyków.
W celu wzmocnienia morale, amerykańskie bombowce startujące z lotniskowca dokonały 18 kwietnia 1942 pierwszego nalotu na Tokio.
Lądowa ofensywa w Birmie doprowadziła do zajęcia kraju w czerwcu 1942 r. i odrzucenia Brytyjczyków do Indii. Chcąc przeszkodzić w usadowieniu się Japończyków na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona, Amerykanie stoczyli bitwę powietrzno-morską na Morzu Koralowym, powstrzymując japoński marsz w kierunku Australii. Zwycięska dla Amerykanów lotniczo-morska bitwa o Midway miedzy 3 a 6 czerwca 1942 r. stała się punktem zwrotnym w wojnie na Pacyfiku, na skutek którego Japończycy utracili inicjatywę strategiczną. Na południu Pacyfiku wielomiesięczne zmagania na Guadalcanal w archipelagu Wysp Salomona powstrzymały kolejną japońską próbę marszu w kierunku Australii.
Rok 1943 przyniósł odzyskanie archipelagu Wysp Salomona, części zajętych wcześniej przez Japończyków terytoriów Nowej Gwinei i Wysp Gilberta. 1 lutego 1944 r. Amerykanie wylądowali na Archipelagu Marshalla, 15 czerwca na Marianach.
19-20 czerwca 1944 miała miejsce wielka lotniczo-morska bitwa na Morzu Filipińskim, zakończona amerykańskim zwycięstwem. 20 lipca Amerykanie wylądowali na Guam, a 20 października na wyspie Leyte na Filipinach, gdzie między 23 a 26 października doszło do wielkiej bitwy morskiej zwanej bitwą o Zatokę Leyte stoczonej między Flotą USA, a Cesarską Marynarką, usiłującą zniszczyć przyczółek sformowany przez lądujące w zatoce wojska amerykańskie. W czasie tej bitwy Japończycy pierwszy raz użyli samobójczych oddziałów lotniczych – kamikaze. 19 maja 1945 r. ustał opór japoński na Filipinach, w czerwcu Amerykanie zdobyli Okinawę.
Naloty dywanowe amerykańskich "latających fortec" zniszczyły Tokio i inne miasta japońskie. 8 sierpnia Związek Radziecki wypowiedział wojnę Japonii, sowieckie dywizje wkroczyły do Mandżurii, rozbijając szybko japońską Armię Kwantuńską. 6 i 9 sierpnia Amerykanie zrzucili bomby atomowe na Hiroshimę i Nagasaki, co walnie przyczyniło się do złamania ducha oporu i do podpisania aktu bezwarunkowej kapitulacji Japonii 2 września 1945 r.
Straty
| Państwo | Wojsko | Cywile | Razem |
|---|---|---|---|
| ZSRR | 13 600 000 | 7 700 000 | 21 300 000 |
| Chiny | 1 324 000 | 10 000 000 | 11 324 000 |
| Niemcy | 3 250 000 | 3 810 000 | 7 060 000 |
| Polska | 850 000 | 6 000 000 | 6 850 000 |
| Japonia | 1 300 000 | 933 000 | 2 233 000 |
| Jugosławia | 300 000 | 1 400 000 | 1 706 000 |
| Rumunia | 520 000 | 465 000 | 985 000 |
| Francja | 340 000 | 470 000 | 810 000 |
| Węgry | - | - | 750 000 |
| Austria | 380 000 | 145 000 | 525 000 |
| Włochy | 330 000 | 80 000 | 410 000 |
| Czechosłowacja | - | - | 400 000 |
| Wielka Brytania | 326 000 | 62 000 | 388 000 |
| Stany Zjednoczone | 292 000 | 5 000 | 297 000 |
| Holandia | 198 000 | 12 000 | 210 000 |
| Grecja | - | - | 170 000 |
| Belgia | 76 000 | 12 000 | 88 000 |
| Finlandia | - | - | 84 000 |
| Kanada | 39 000 | - | 39 000 |
| Australia | 29 000 | - | 29 000 |
| Albania | - | - | 28 000 |
| Indie | 24 000 | - | 24 000 |
| Hiszpania | 12 000 | 10 000 | 22 000 |
| Bułgaria | 19 000 | 2 000 | 21 000 |
| Nowa Zelandia | 12 000 | - | 12 000 |
| Norwegia | - | - | 10 262 |
| Północna Afryka | 9 000 | - | 9 000 |
| Luksemburg | - | - | 5 000 |
| Dania | 4 000 | - | 4 000 |
| Wszystkie kraje razem | - | - | 56 125 262 |