Galacja (
Galatia Proper,
Gallatike,
Gallogreacia) starożytna kraina w centralnej
Azji Mniejszej, położona wokół dzisiejszej
Ankary, która powstała w 277 p.n.e. w wyniku podboju ziem
Frygii i
Kapadocji przez
celtyckich Galatów, odłamu celtyckiej armii
Brennusa, która splądrowała w roku 279 p.n.e.
Macedonię,
Tesalię i
Epir. Po klęsce zadanej Celtom w bitwie pod Lizymachią przez
Antygona Gonatasa część celtyckich wojowników z rodzinami (ok. 20 tys. ludzi) przeprawiła się do Azji Mniejszej. W 275 r.p.n.e.
Antioch I Soter w wyniku zwycięskiej bitwy spycha Galatów na tereny, na których powstanie Galacja.
Galację tworzyły autonomiczne państewka, istniejące wokół trzech głównych plemion celtyckich: Tektosagów, Tolistobojów i Trokmów. Te trzy okręgi były podzielone na trzynaście
tetrarchii. Galacja graniczyła z
Bitynią, Paflagonią,
Frygią, Likaonią i
Pontem.
Ekspansję terytorialną
Galatów zahamował król
Pergamonu Attalos I. Słynne rzeźby przedstawiające pokonanych Galów, znajdowały sie na
ołtarzu pergamońskim
W sferze wpływów rzymskich Galacja znalazła się w wyniku kampanii
Pompejusza w 64 p.n.e., który stworzył z niej satelickie państwo rządzone przez miejscową dynastię. Pierwszym
tetrarchą, który otrzymał od Rzymian tytuł królewski był Dejotarus. W 25 p.n.e., po śmierci ostatniego króla Amyntasa, została włączona przez
Augusta do
imperium rzymskiego.Przez prawie 100 lat Galacja była graniczną prowincją i zmiany jej granic były wypadkową postępu ekpansji Rzymu. W 295 n.e. została podzielona na dwie części przez
Dioklecjana. W okresie
cesarstwa bizantyjskiego odzyskała polityczne znaczenie. W XI wieku Galacja została zdobyta przez Turków Seldżuckich, w XIV wieku stała się częścią państwa ottomańskiego.
Ok. 49 n.e. misyjne podróże do Galacji odbył Paweł z Tarsu, autor
Listu do Galatów.
Język celtycki przetrwał w Galacji do ok. 400 n.e.