Góry Kantabryjskie, (
hiszp. Cordillera Cantábrica), pasmo górskie w północnej części
Hiszpanii na
Półwyspie Iberyjskim, położone na północnym skraju Mesety Iberyjskiej, usytuowane równolegle do wybrzeża
Zatoki Biskajskiej ku której stromo opadają. Góry Kantabryjkie Powstały w orogenezie hercyńskiej. Długość ok. 400 km, najwyższe wzniesienie Peña de Cerredo w masywie Peñas de Europa ma wysokość 2 648 m. Grzbiety gór zbudowane są z wapieni, marmurów i
kwarcytów), obniżenia z mniej odpornych łupków i piaskowców. Góry silnie rozczłonkowane, liczne formy krasowe. Występują ślady
czwartorzędowych zlodowaceń plejstoceńskich. Do Gór Kantabryjskich włącza się niekiedy leżące dalej na wschodzie Góry Baskijskie (wtedy to łączna długość wynosi ok 600 km), które są odrębnym regionem powstałym w orogenezie alpejskiej, znacznie niższym (do 1544 m n.p.m.) i powiązanym geologicznie z
Pirenejami. Wilgotne stoki północne porastają lasy liściaste (lasy
dębowe do 1000 m a
bukowe do 1700 m), południowe suche stoki, są pokryte zaroślami typu
makia.
Występują złoża węgla kamiennego, rud żelaza i cynku. Góry Kantabryjskie są słabo zaludnione, jedyne przejście drogowe i kolejowe prowadzi przez przełęcz Pajares na wysokości 1364 m
n.p.m..
