Urodził się w Żninie jako syn mieszczański. Przez kilka lat był duchownym kalwińskim, by ostatecznie przejść na luteranizm. W latach 1569-1589, pod opieką rodziny Ostrorogów, był ministrem zboru w Grodzisku.
Był autorem pierwszego w Polsce traktatu pedagogicznego o wychowaniu dzieci. Traktat ten znany jest pod nazwą Rozprawa Erazma Glicznera. Uważał, że dziecko stanowi największy skarb i szczęście rodziny, stąd dzieci powinny się rodzić w legalnych małżeństwach. Rodzice według niego powinni być autorytetem dla swoich dzieci. Był przeciwnikiem rozpieszczania dzieci, a zwolennikiem dyscypliny. Cenił wyżej wychowanie publiczne niż prywatne. Nauczyciel jego zdaniem powinien być prawym chrześcijaninem, zdolnym, sumiennym i wykształconym.