Kiedy miał pięć lat, jego rodzina przeprowadziła się z Paryża do Hawru. Ojciec chciał, aby zajął się rodzinnym interesem, czyli ich sklepem, lecz Claude Monet wolał zostać malarzem. W Hawrze zetknął się w roku 1858 z Eugène Boudinem, który stał się jego pierwszym nauczycielem. Wkrótce udał się do Paryża, by uczyć się w Académie Suisse, gdzie poznał Pissarra.
W 1862 po powrocie ze służby wojskowej studiował w Atelier Gleyre'a, spotkał tam Renoira. Połączyła ich przyjaźń na całe życie i stworzony wspólnie kierunek w malarstwie - impresjonizm.
Monet utrzymywał kontakty z licznymi malarzami: Sisley'em, Bazille'm czy Jongkindem. Razem malowali i wyjeżdżali na plenery (malowanie w plenerze, w naturalnym oświetleniu było nowatorsie i charakterystyczne dla impresjonistów). W tym czasie powstały jego płótna: Śniadanie na trawie (1865) i Kobiety w ogrodzie (1866 - 1867). W roku 1879 był w Anglii, gdzie zainteresował się malarstwem Williama Turnera i Johna Constable'a. Właśnie w Londynie Monet miał swoją pierwszą indywidualną wystawę (1883). W roku 1871 przebywał w Holandii. Powrócił do Paryża i urządził sobie pływające atelier na Sekwanie, by malować pejzaże rzeki (w Argenteuil).
W 1872 powstał obraz Impresja, wschód słońca (fr. Impression, soleil levant), który został publicznie zaprezentowany w 1874 na wystawie w Atelier Nadara i nadał nazwę późniejszemu kierunkowi malarstwa.
Od roku 1883 zamieszkał w Giverny. Dalej rozwijał swoje poszukiwania kolorystyczne, tworząc serie obrazów przedstawiających ten sam motyw o różnych porach dnia i roku, w odmiennym oświetleniu: Japoński mostek, Stogi (1891), Topole (1892), Katedra w Rouen (1892-1895), widoki Londynu (Parlament), Wenecji oraz Nenufary (1904).
W ciągu swojego długiego życia Monet osiągnął uznanie krytyków i publiczności oraz stabilizację finansową, a nawet doszedł do sporego majątku.
W późniejszym okresie jego twórczość ewoluowała i coraz mniejsze znaczenie miała forma. Malarstwo Moneta zbliżało się do abstrakcji złożonej z barwnych plam. Najważniejsze dla niego stało się światło i wydobywany przez nie kolor. Jego dzieła stanowiły podłoże dla stworzenia pointylizmu przez Seurata.