W średniowieczu Besarabia stanowiła część Rusi Kijowskiej, a później innych księstw ruskich. Od XIV wieku należała do Hospodarstwa Mołdawii, głównym ośrodkiem gospodarczym było miasto Kiszyniów. Nazwę Besarabia nadano prowincji na cześć hospodara Besaraba I. Na przełomie XV i XVI wieku wraz z całą Mołdawią poddano ją zwierzchnictwu Turcji. W 1812 roku zajęta przez wojska rosyjskie, pozostała w ramach Imperium Romanowów do 1914 roku jako oddzielna gubernia. W latach 1856-78 południowa część Besarabii (wraz z Kilią, Białogrodem i Izmaiłem) stanowiła część Mołdawii (do 1862), a później Księstwa i Królestwa Rumunii.
Według rosyjskiego spisu statystcznego z 1896 roku Besarbię zamieszkiwało ok. 920 tys. Rumunów (50%), ponadto 380 tys. Ukraińców (20%), 230 tys. Żydów (12%), 155 tys. Rosjan (8%) i ok. 100 tys. Bułgarów (5%). Niewielkie mniejszości stanowili też Niemcy, Polacy, Gaugazi i Turcy. W 1918 roku Besarabię włączono do Rumunii, składała się wówczas z następujących okręgów:
- Bielce (rum. Balti)
- Kaguł (Cahul)
- Białogród (Cetatea-Alba)
- Chocim (Hotin)
- Izmaił (Ismail)
- Łopuszna (Lopusna)
- Orhei
- Soroki (Soroca)
- Bendery (Tighina)
Obecnie nazwy Besarabia używa się w znaczeniu historycznym, geograficznym i kulturowym, całowicie pozbawionym sensu politycznego. Stosuje ją jednak w swej terminologii np. Związek Wypędzonych (ziomkostwo besarabskie).