Do układu nie przystąpiła Wielka Brytania, czwarty pogromca Napoleona, nie chcąc angażować się w sprawy kontynentu i nie akceptując religijnej podbudowy porządku jaki miał on ustanowić. Sygnatariusze zapewniali sobie wzajemną pomoc w zwalczaniu ruchów rewolucyjnych i narodowych w duchu zasad kongresu wiedeńskiego - solidaryzmu społecznego i legitymizmu. Zawarte z inicjatywy Aleksandra I i Metternicha. 1816–17 przystąpili do Świetego Przymierza także inni władcy europejscy. Na kongresie ŚP w Akwizgranie (1818) doceniono konseratywne rządy Ludwika XVIII, który z całą stanowczością zwalczał pozostałości czasów Napoleońskich, włączając Francję do układu i kończąc okupację tego kraju. Kongres w Karlsbadzie (1819) zajmował się sprawą Niemiec (cenzura i zakaz zakładania studenckich związków opowiadających się za zjednoczeniem. 1820 kongres Świetego Przymierza w Opawie zobowiązał uczestników do przeciwdziałania reformom konstytucyjnym w swych krajach, 1821 w Lubljanie — upoważnił Austrię do obalenia rządu liberalnego w Neapolu, 1822 w Weronie — uchwalił interwencję Francji w Hiszpanii w celu przywrócenia absolutyzmu. Sygnatariusze zobowiązali się do przestrzegania w polityce zasad religii chrześcijańskiej, a takze wspólnej obrony "starego ładu". Członkowie Świętego Przymierza występowali przeciwko reformom konstytucyjnym i działali na rzecz absolutyzmu.